ସାୟନ୍ତନେ ତୁଷାର

ସାୟନ୍ତନେ ତୁଷାର ର ଆସ୍ତରଣ ଦେଖ ,

ଚତୁର୍ଦ୍ଦିଗ ଧୂମ୍ରମୟ ବସନ ର ଭେକ ।

ଦେଖୁଁ ଦେଖୁଁ ନାରଙ୍ଗିଣି ସୂରୁଜ ପୂରୁବେ ,

ହାସ୍ୟ ହାସ୍ୟ ବଦନ ରେ ବିଦାୟ ଯେ ନେବେ ।

ଉତ୍ତର ରୁ ସମୀରଣ ହିମବାହ ଘେନି ,

ଅସ୍ତି ଭଗ୍ନ ଅତି ମୃଦ ଗନ୍ଧବାହ ଆଣି ।

ପଲ୍ଲୀ ପ୍ରକୃତିରେ ଭରେ ଅନନ୍ୟ ସମ୍ଭାର ,

ଚିତ୍ର ଚରିତ୍ର କଥା ମନୋରମ ଅପାର ।

ଏକ ସ୍ଥାନେ ଏକତ୍ରୀତ ହୋଇ ଯେ ବସନ୍ତି ,

ଶୁଷ୍କ କାଷ୍ଠ ଆଣି ଜନ ଅଗ୍ନି ପଣି ହ୍ଵନ୍ତି ।

ନାନା ରଙ୍ଗ ଶୀତ ବସ୍ତ୍ର ଧାରଣ ଯେ କରି ,

ସର୍ବେ ନିଜ ନିଜ ଗୃହେ ଦରଜା ଆବୋରି ।

ଉପଭୋଗ ନାହିଁ ଆଉ ଜହ୍ନ ରାତି ଜ୍ୟୋତ୍ସ୍ନା ,

ଜ୍ୟୋତିର୍ବିଦ ମାନଙ୍କ ର କ୍ଷୁଦ୍ର ଆନମନା ।

କେହି ଆଉ ଚାହୁଁ ନାହିଁ ଝରକା ଫାଙ୍କରେ ,

ବାଦଲ ର ସଙ୍ଗେ ଜହ୍ନ ଯେଉଁ କ୍ରୀଡା କରେ ।

ମୁଦ୍ଗର ଶିଶିର ଦେଖ କେଡେ ସେ ଚଞ୍ଚଳ ,

ଚଞ୍ଚଳତା ଘେନି ମଞ୍ଚେ ହୋଇଲାଣି ଠୁଳ ।

ପାବମାନ ଲହରୀରେ ଦେହ କୁ ଆବୋରି ,

ସ୍ତବ୍ଧ କରେ ହିମ ସବୁ ପ୍ରାଣୀ ଙ୍କୁ ଆଦରି ।

କାର୍ତ୍ତିକ ମାର୍ଗଶିର ପୌଷ ମାଘ ମାସରେ ,

ଶୀତ ସହ କୁକେଳିକା ଥାଏ ମଞ୍ଚ ପୁରେ ।

ନାନା ଜାତି ଫସଲ ର ଥାଏ ସମାହାର ,

ଶୁଷ୍କ ଦିନ ବାରି ସର୍ବେ କରନ୍ତି ବିହାର ।

ନାନା ସ୍ଥାନ ମାନ ସର୍ବେ ଯାତ୍ରା କରିଥାନ୍ତି ,

ଉଲ୍ଲାସ ର ଦିନ ସର୍ବେ ଉଲ୍ଲାସ ଯେ ଥାନ୍ତି ।

ଦିନ ଦରଦ ର ବାର୍ତ୍ତା କିପରି ବର୍ଣ୍ଣିବି ,

କଷଣ ଯେ କ୍ଷଣ କ୍ଷଣ କିପରି ଛନ୍ଦିବି ।

ଦିନ ହୀନ ଦରିଦ୍ର ଯେ ନାହିଁ ତା ଛପର ,

କୁଡିଆ ର ମଧ୍ୟେ ଦେଖେ ଜହ୍ନ ଠୁ ଅନ୍ତର ।

ଥର ଥର ପବନ ଯେ ଦେହ କୁ ଥରାଏ ,

କଠୋର ଏ ହିମବାହ ହୃଦୟ ଡରାଏ ।

ନାହିଁ ମୋର ବସନ ଯେ ଦେହ ଢାଙ୍କିବା କୁ ,

ଫୁଙ୍ଗୁଳା ରେ ଯୁଦ୍ଧ କରେ ଶୀତ ରୋକିବାକୁ ।

କଠୋରତା କେଡେ ଦେଖ ନିଷ୍ଠୁର ତା ରୂପ

ଦୁଃଖୀ ରଙ୍କିଙ୍କର ଦୁଃଖ ଶୀତ କି ବୁଝିବ ।

ପଥ କଡେ ଶୋଇ ଅଛୁ କେଡେ ସେ କାରୁଣ୍ୟ ,

ଅସ୍ଥିଭଗ୍ନ ଶୀତ ଆହାଃ କେଡେ ସେ ଦାରୁଣ ।

ସନ୍ଧ୍ୟା ଆଗମନ ଦେଖି ଚିନ୍ତା ମୋର ବଢେ ,

ରାତ୍ର ମୋର କାଟିବାକୁ ଭୟାତୁର କେଡେ ।

ଜୟ ଜଗନ୍ନାଥ ।