କରୋନା

ମଣିଷକୁ ଦେଖି ମଣିଷ ଡରୁଛି 

            ଭୂତାଣୁର ଭୟ ଘାରେ

ମୁଖାରେ ବିତୁଛି ମନତଳ କଥା

            ସପନର ଫୁଲ ଝରେ ।

ଆଖିରୁ ଶୁଖୁନି ଲୁହର ଶ୍ରାବଣ

             ଛାତିରୁ ଶୁଖୁନି କୋହ

ମଶାଣୀ ଜୁଇରେ ପୋଡି ଯାଉଅଛି

             ଅଭିଆଡି ଝିଅ ଦେହ ।

ଜୀବନ ଜୀବିକା ଯାଉଛି ଉଜୁଡ଼ି

             ଉଜାଣି ନଈର ଧାରେ

ସୁରଟ'ରୁ ଫେରି ସାତଦିନ ପରେ

             ବାପ ଆଗେ ପୁଅ ମରେ ।

ହତାଶା'ର ହାଟେ ହଜେଇ ଦେଇଛି

             ସାହସ'ର ସରୁ ସୁତା 

ବେଦନାର ବନେ ବାସୀମଡା ଆଜି

              ଜାଳୁଛି ନିଜର ଚିତା ।

ଏକାକୀ ଜୀବନ ବଡ଼ ହୀନିମାନ

             ହଜାର ଦୁଃଖର ଘର

ସେ ଘର ଭିତରେ ବସି ମୁଁ ଭାବୁଛି

             କିଏ ମୋର ଆପଣାର !

ହଜି ଯାଇଅଛି ମାନ ଅଭିମାନ

           ଗରବର ଗାଦି ପରେ

ନିଜକୁ ଆଜି ମୁଁ ପାରୁନି ବଞ୍ଚେଇ

           ଏତେ ବଡ଼ ଦୁନିଆରେ ।

ସାହସ'ର ବନ୍ଧେ, ଶକତି'ର ଗନ୍ଧେ

            ଅଶାର ଦିହୁଡ଼ି ଜାଳି

ଆସ ଆମେ ସବୁ ଏକଜୁଟ ହେଇ

            କରୋନା'କୁ ଦେବା ଦଳି ।