କରୋନା ସଂଘର୍ଷ

ଧରାପୃଷ୍ଠେ ଜନ୍ମି ହୁଅ ନାହିଁ ଭ୍ରମି

ଜୀବନ ସୋପାନ ଚଢି

କେବେ ସମତଳ ଉଚ୍ଚ ନୀଚ୍ଚ ସ୍ଥଳ

କେବେ ପାଦେ ପଡେ ବେଡି ।

ସୁଖ ଦୁଃଖ ନଦୀ ପାରି କରି ଯେବେ

ଭାସୁ ଥାଏ ଭାଗ୍ୟ ଭେଳା

କେତେ ରୋଗ ଶୋକ ବୋହି ନେଉ ଥାଏ

ନକରିଣ ଅବହେଳା ।

ଅଚାନକ ଆସେ ଅଦୃଶ୍ୟ ବ୍ୟାଧି ଯେ

ଚିନ୍ତାର ଗହଣା ସାଜି

ଆନନ୍ଦିତ ମନେ କଣ୍ଠେ ବାସ କରେ

କରୋନା ନାମରେ ଭିଜି ।

ଏମନ୍ତ ସମୟେ ଉତ୍ପନ ହୁଏ ଯେ

ଘୋର ସଂଘର୍ଷର ରଣ

ହୁରି ପଡ଼ି ଯାଏ ଦେଶ ଦେଶାନ୍ତର

ବିଶ୍ଵ ଥରହର ଜାଣ ।

ବୈଦରାଜ ଗୁପ୍ତେ ଦରଜା ପକାଇ

ଡରେ ପଳାନ୍ତି ଯେ ଦୂରେ

ବ୍ୟାଧି ଘେନି ରୋଗୀ ଚିତ୍କାର କରଇ

ଦୟା କର ବିପଦରେ ।

ସଙ୍କଟ ସମୟେ ଯାନ ବାହାନର

କଟକଣା ପ୍ରତିବନ୍ଧ

ଭେଟ ନକରିବେ ଅତି ସହଜରେ

ବନ୍ଧୁଙ୍କୁ ନଦେବ କାନ୍ଧ ।

ପିତା ଚାଲି ଯାଏ ବିନା ଗଙ୍ଗା ଜଳେ

ଛୁଇଁ ନପାରେ ଯେ ହାତ

ମାତାର ନୟନ ଦୂରୁ ଦେଖୁ ଥାଇ

ମରି ପଡ଼ି ଥାଏ ସୁତ ।

ବିପଣି ବଜାର ବନ୍ଦ ପଡ଼ି ଯାଏ

ଜନ ମଧ୍ୟେ ହାହାକାର

କରୋନା ବ୍ୟାଧି ର ନାମକୁ ଶୁଣିଲେ

ମନୁଷ୍ୟ ଯେ ଥରହର ।

ଶିଥିଳତା ପଡେ ବ୍ୟବସାୟ ମଧ୍ୟେ

ଶିକ୍ଷା କ୍ଷେତ୍ରେ ବାଧା ପ୍ରାପ୍ତ

ଅନଲାଇନ୍ ର ସହଯୋଗ ପାଇ

ବିଦ୍ୟାର୍ଥୀ ଟିକିଏ ତୃପ୍ତ ।

ମୁଖେ ଦେଲେ ତୁଣ୍ଡି ନାହିଁ ଯେ ଔଷଧି

ପ୍ରଭୁ ପାଦେ ପ୍ରାଣ ଢାଳି

ଜଗତ କର୍ତ୍ତାଙ୍କ ପୂଜାର୍ଚ୍ଚନା ନେଇ

ଭକ୍ତ ଲଗାଇଲେ ଅଳି ।

କରୋନା ଭୁତାଣୁ କର ଦିଏ ସ୍ଥାଣୁ

ଆହେ ପ୍ରଭୁ ଚକ୍ରଧର

ବ୍ୟାଧି ମୁକ୍ତ କରି ଜଗତ ଉଦ୍ଧାରି

ପ୍ରଭାତୀକୁ କ୍ଷମା କର ।