କରିଥିଲି ପ୍ରେମ ପାଇଗଲି ମୂଲ

ପତ୍ନୀ ଥିଲା ମୋର ଭାରି ସ୍ବାଭିମାନୀ

   ସଭିଙ୍କ ପାଇଁ ସେ ଭଲ 

ସଭିଙ୍କୁ ନିଜର ଭାବେ ସଦା ସିଏ 

  ସଭିଙ୍କୁ କରେ ସେ ଗେଲ ।

ଗୁଣୁ , ଗୁଣୁ ହୋଇ ଗାଉ ଥାଏ ଗୀତ

   ଖୋଜେ ସିଏ ଗଳା ବାଟ

ସୁଯୋଗ ସୁବିଧା ମିଳିଲା ମାତ୍ରକେ 

  ଘରୁ ଟାଣି ନିଏ ନୋଟ ।

ରୂପ ପାଇଁ ସଦା ହୁଏ ସେ ଫୁଲେଇ

    ସଜ ବାଜ ହୁଏ ନିତି

ରଙ୍ଗ ବେରଙ୍ଗରେ ଓଠକୁ ସେ ମାଖେ

  ଆଇନାକୁ ଦେଖି, ଦେଖି ।

ରୂପକୁ ନେଇ ସେ ଦେଖେ କେତେ ସ୍ୱପ୍ନ 

   ଭାବେ ସେ ସରଗ ପରୀ 

ପ୍ରତି ଦିନ ଚାହେଁ ବାହାରେ ଘୁରିବି

    ନୂଆ, ନୂଆ ଟୋକା ଧରି ।

ହେଉ ହ୍ଵାଟ୍ସଆପ ହେଉ ଫେସ୍ ବୁକ୍ 

   ସବୁଥିରେ ତାର ଫୋଟ

ଲାଇକ କମେଣ୍ଟ ପାଇଲା ମାତ୍ରକେ 

   ହୋଇଯାଏ ସିଏ ମୁଗ୍ଧ ।

 ହାଏରେ ବିଧାତା କେମିତି ଗଢ଼ିଲୁ 

   ଏମିତିକା ରୂପ ଦେଇ 

ସବୁଦିନ ସିଏ ଫୁଲେଇ ହେଉଛି 

  ଯୌବନ ସାଥେ ସେ ଧାଇଁ ।

ଏ ରୂପ ଯୌବନ ନୁହଁ ଚିରସ୍ଥାୟୀ

     ସିଏ ବା କାହିଁ ବୁଝିବ

ଆଜି ଅଛି ଆଜ୍ଞା କାଲିକି ନ ଥିବ 

    ଦିନେ ସିଏ ଲିଭିଜିବ । 

ସବୁ ନାରୀ କିନ୍ତୁ ଏମିତି ନୁହଁନ୍ତି

  ଭୁଲ ଭାବିବନି ମୋତେ

ମୋ ପତ୍ନୀ ଆଜ୍ଞା ଯାହା ହେଉ ଅଛି

  ଲେଖି ଅଛି ତାହା ସତେ ।।