କଣ୍ଢେଇ ପରି ଭଣ୍ଡେଇ ଦେଲୁ

କାହିଁକି ମା ଲୋ ଦୟା ନାହିଁ ତୋର

ତୁହି ତ କରୁଣାମୟୀ

ସକଳେ ବୋଲନ୍ତି ଜଗତ ଜନନୀ

ମୋ ବେଳେ ଗଲୁ କି ଶୋଇ ।

ଭଜା ବାଲି ପରି ପଥ ବିଛାଇଲୁ

ପାଦ ଗଲା ମୋର ପୋଡ଼ି 

କରୁଣା ଟିକିଏ ହେଲା ନାହିଁ ତୋର

ଛାଡ଼ୁ ଥିଲି ଯେବେ ରଡ଼ି ।

ଜନମ ଦେଇଣ କରମ କରିଲି

ସ୍ବାର୍ଥ ତ୍ୟାଗୀ ନିରନ୍ତର

ମୁହିଁ ଯେ ତୋହର ସନ୍ତାନ ପରିକା

କାହିଁକି ଭାବିଲୁ ପର ।

ଉଦର ବୁଝି ମୁଁ ପୁତ୍ର ପୁତ୍ରୀ ପାଇଁ

ବାଢୁ ଥିଲି ଖିରି ପୁରି 

ତୁହି ବୁଝିବାକୁ କିଏ ବାଧା ଦେଲା

କୃପା କଲୁ ନାହିଁ ଶିରୀ ।

କୋଟି କୋଟି ଭକ୍ତ ତୋ ଚରଣ ସେବି

ମୁକତି ଲଭିଲେ ମର୍ତ୍ତ୍ୟେ 

କେଉଁ ଅପରାଧେ ଶାସ୍ତି ପାଏ ମା

ଭାସୁଛି ମୁଁ ଅଶ୍ରୁ ସ୍ରୋତେ ।

ଯେଉଁ ଡାଳ ଧରେ ପଡେ ସେ ଭୂମିରେ

ହରାଇ ଶକତି ବଳ

ସୁଦୟା କରିଣ କହିବୁ ମାତା ଲୋ

ମୋ ସଙ୍ଗେ କାହିଁକି ଛଳ ।

ମଙ୍ଗଳ ଦାୟିନୀ ହେ ବ୍ରହ୍ମଚାରିଣୀ

ସୁମରଣା କରେ ମୁହିଁ

ପାତକ ନାଶିନୀ କ୍ଷମା ପ୍ରଦାୟିନୀ

ପାର୍ବଣେ ରହିଛି ଚାହିଁ ।

ହସୁ ଥିବ ଧରା ବାଜିବ ନାଗରା

ବାଜିବ ମୃଦଙ୍ଗ ଘଣ୍ଟ

ତୋ ମଙ୍ଗଳ ପର୍ବେ ସବୁରି ପାଇଁକି

ମୋ ପାଇଁ କରିଲୁ ଆଣ୍ଟ ।

ପାଖରେ ରଖିଛୁ ଦୟାର ସାଗର

ଭକତ ବିପତ୍ତି ପାଇଁ

ମୁଁ ଜଣେ ଦୁଃଖିନୀ ତୋତେ ଝୁରି ମରେ

କାହିଁକି ଲୋ ନିଘା ନାହିଁ ।

ଫେରି ମୁଁ ଯାଉଛି ତୋ ଦୁଆରୁ ମା

ରଖି ହୃଦୟର ବ୍ୟଥା

ସତେ ଯଦି ତୁହି ମା ହୋଇ ଥିବୁ

ଶୁଣିବୁ ଆତୁର କଥା ।