କଳଙ୍କିନୀ

ପ୍ରେମର ରଜ୍ଜୁରେ ବିଶ୍ୱାସ ଖିଅରେ

 ଯୋଡିଲି ଜୀବନେ ପ୍ରେମ ସମ୍ପର୍କ

କପଟ ଝଡ଼ରେ ଛିଣ୍ଡିଗଲା ପରେ

ସମାଜେ ବୋହିଲି ନିନ୍ଦା କଳଙ୍କ ।

ହୃଦୟ ସ୍ପନ୍ଦନେ ସାଥିକୁ ରଖିଲି

ଭାବନା ରାଇଜେ ଭ୍ରମଣ କରି

ଆଖିରେ ଆଖିଏ  ସପନ ମାଖିଲି

ଯୌବନ ରଙ୍ଗକୁ ଦେହରେ ଭରି ।

ଅବୁଝା ହୃଦୟ କୋମଳ ପରାଣ

କହିଲେ ଭରସା କରିବା ପାଇଁ

ପ୍ରଣୟ ପଥର ପଥିକ ସାଜିଲି

ସମାଜ ସଂସ୍କାର ବନ୍ଧନ ଡେଇଁ ।

ସାଥିର ଛଳନା କାମନା ଲାଳସା

ମେଣ୍ଟାଇ ପ୍ରେମର ପ୍ରମାଣ ଦେଲି

ପାପର ହାଟରେ ବିକ୍ରେତା ହୋଇଲି

ପ୍ରେମିକ କିନ୍ତୁ ସେ ଯାଇଛି ଭୂଲି ।

ସ୍ୱାର୍ଥର ଜଳରେ ପହଁରି ପହଁରି

କରିଲି ପ୍ରେମକୁ ଆକଣ୍ଠ ପାନ

ମିଥ୍ୟା ପ୍ରେମନୀରେ ଶରୀର ପଖାଳି

ସତୀତ୍ୱ ମୋହର ହୋଇଲା ଲୀନ ।

ନିଷିଦ୍ଧ ଇଲାକା ଅନ୍ଧାର ଭିତରେ

ହଜିଲା ସପନ ଆଶା ଆକାଂକ୍ଷା

ପ୍ରତାରଣା କରି ସାଥି ଚାଲିଗଲା

ନିର୍ମଳ ଆକାଶେ ମେଘ ପରିକା ।

ପ୍ରତାରକ ହୋଇ ଭୂଲ ତା'ର ନାହିଁ

କଳଙ୍କିନୀ ହେଲି ନାରୀ ମୁଁ ବୋଲି

ନାରୀତ୍ବ କାନ୍ଦୁଛି କଠୋର ସମାଜେ

ସଂସାର ପଥରେ ମୁଁ ମରୁବାଲି ।

ବର୍ଷା ଆଗମନ କରେ ନାହିଁ ମନେ

ତୃଷ୍ଣା ପାଏ ନାହିଁ ମଧୁର ଜଳ

ଅଲୋଡା ଭାବରେ ପଡିଛି ଭୁଇଁରେ

ପାଇଛି ଜୀବନେ ବିଶ୍ୱାସ ଫଳ ।