କଳଙ୍କ

ଆକାଶର ତାରା ସାଥେ ,

ଚନ୍ଦ୍ରମା ର ଗତି ସାଥେ , 

ଦେଖୁଥାଏ ଏ ଆଖି ସ୍ବପ୍ନ ...।

କେବେ ନଦୀ ପଠାରେ ,

କେବେ ଝରଣା କୋଳରେ ,

ହଜିଯାଏ ମୁଁ ତୋତେ ଦେଖି .....।

କେବେ ପାହାଡ଼ର ଛାତିରେ ,

କେବେ ଗାଆଁ ର କୁଟା ପାଖେ ,

ସାଉଁଟେ ମୁଁ କେତେ ସ୍ମୃତି ......।

ସମୁଦ୍ରର ବାଲିରେ ,

ରାସ୍ତାର ଧୂଳିରେ , 

ଅନୁଭବ କରେ ତୋତେ ....।

ତୋ ସବୁଜ ରୂପ , 

କଳ କଳ ପାଣି ,

ମୋ ଭିତରେ ଉନ୍ମାଦନା ସୃଷ୍ଟି କରେ ....।

କିନ୍ତୁ ଏ କଣ ......?

ଆଧୁନିକତାରେ ପାଗଳ ଏ ସମାଜ ..

ତୋତେ ଭାଙ୍ଗି ସାରିଲେଣି ,

ଖାଲି ତୁ ନୁହେଁ ,

ତୋ ସହ ଭାଙ୍ଗି ଚୂର୍ ମାର ଆଜି ମୋ ସ୍ବପ୍ନ .....।

ସତରେ ଏ କଣ ଆଧୁନିକତା ...

କି ସମାଜ ପାଇଁ କଳଙ୍କ .....?