କିଆଁ ଖୋଲୁଛ ନର୍କର ଦ୍ବାର

ନାରୀ ଶକତି ଭିତରେ ଲୁଚିଥାଏ ଅନେକ କଳା

କହିପାର ତାକୁ ଗୋଟିଏ ଆତ୍ମାର ସଂଗିନୀ

ଝିଅଟିଏ ହୁଏ ମାଆ କେବେ ଜାୟା କେବେ ପୁଣି

ଝିଅ କେବେ ତ ହୁଏ କାହାର ଭଗିନୀ ।

ଏ ସବୁ ଚରିତ୍ରକୁ ଜୀବନ୍ତ କରିବାର ଅଛି ତା'ର ଗୁଣ, 

କର୍ତ୍ତବ୍ୟର ପଥେ ସେ ହୁଏ ଆଗଭର

ଅଙ୍କାବଙ୍କା ରାସ୍ତା ପରି କେବେ ପାଇଥାଏ ଗୋଲାପର

ଫୁଲ କେବେ ତୁଠ ପଥର ।

ନାରୀର ଗର୍ଭ ବିନା ସୃଷ୍ଟି ହୋଇପାରେନା ମଣିଷ 

ଯେବେ କୁହ ଏଇ ସଂସାରରେ 

କିପରି ଚିତ୍ର ଆଙ୍କିଛ ହେ ସମାଜର ବଡପଣ୍ଡା,

ସେ ନିଃସହାୟ ବଞ୍ଚନ୍ତିନି ବିନା ଆଶ୍ରାରେ ।

ସହିଷ୍ଣୁତା ଗୁଣେ ସେ କ୍ଷମାର ସେ ମୂରତି ନିଜ 

ଲୋକ ପାଇଁ ସବୁ କିଛି ଦେଇପାରେ

ଦେବାପାଇଁ ସତ ପାଦେ ସମ୍ମାନ ସମୟ ଲାଗେନି 

ତାକୁ ବିରୋଧତାକୁ ବରଜିବାରେ ।

ସେ ଯେତେ ଶାନ୍ତ ଓ ସରଳ, କିନ୍ତୁ ଅନ୍ୟାୟ ଆସିଲେ 

ନେଇପାରେ ସେ ସଂହାରିକାର ଚରିତ୍ର

ଯେବେ ଆସେ ପ୍ରଶ୍ନ ତା'ର ଆତ୍ମ ସମ୍ମାନର ସେ ପଛାଏ 

ନା ଦେଖେଇବାକୁ ତା' ଶକ୍ତି ସ୍ୱରୂପିଣୀ ଚିତ୍ର ।

ଝିଅରୁ ବୋହୁ ହେଇଗଲେ କେତେ କ'ଣ ବଦଳିଯାଏ 

ଗୋଟିଏ ଝିଅର ଜୀବନରେ

ସମସ୍ତଙ୍କ ସହ ଆଡଜଷ୍ଟ ହେବାକୁ ନୂଆ ନୂଆ ବୋହୁ 

ସାଜିଥିବା ଝିଅଟିକୁ ଶାଶୁ ଘରେ ।

ସ୍ନେହ, ମମତାବୋଳା କଥା ପରଶରେ ନୀରବତା ସହ 

ମୁକ୍ତ ହୋଇଯାଏ ମଥାର ଭାର

ଟଳୁ ମେରୁ ଅବା ଓଲଟୁ ମେଦିନୀ, ସେବେ ବୋହୁର

ମନେ ଖେଳେ ଅତି ଆନନ୍ଦର ଜୀବନ ଝର।

ଏ ସରଳ କଥାକୁ ନବୁଝି ବୋହୁଟିଏ ଆସିଲେ ତାକୁ 

ସ୍ନେହ ନଦେଇ କାହିଁକି ଗଞ୍ଜଣା ଦିଏ ଶାଶୁଟିଏ

କୋଉ ଦୂର ସମୁଦ୍ରରେ ଘନୀଭୂତ ହେଉଥିବା ଲଘୁ

ଚାପ ଭଳି ତା'ର ସମସ୍ତ ରାଗ ଠୁଳ ହୁଏ ।

ନାରୀର ବେଦନା ନବୁଝି ଅଯଥା ତର୍କ କରିବାରେ 

ସମର ଦେଖୁଛି ସାରା ଦୁନିଆ

ନଥାଇ ସ୍ନେହ ଓ ଶୁଷ୍କ ତର୍କ ସ୍ବର ଖୋଲିଲେ ନର୍କଦ୍ବାର

ଆମନ୍ତ୍ରଣ କରେ କଳହ ନିଆଁ ।