ଖୁସିଟେ ହେବାକୁ

           ବଗିଚାରେ ଫୁଲ ଫୁଟିଥିବ ଜାତି ଜାତି

           ହୋଇଥିବ ଯେବେ କଇଁଫୁଲ ଜହ୍ନରାତି

           ଫୁଲ ଖେଳୁଥିବେ ଦୋଳି

           ମନ କି ନ ହେବ ହଜିଯିବା ପାଇଁ

                   ଫୁଲ ରଙ୍ଗ ଦେହେ ବୋଳି ।।

           ଦକ୍ଷିଣା ପବନ ବହୁଥିବ ଧୀରେ ଧୀରେ

           ବସିଥିବା ଯଦି ନିଜ ଗାଆଁ ନଦୀ ତୀରେ

           କାମ ପଛେ ଯେତେ ଥାଉ

           ମନ କି ନ ହେବ ବସିଯିବା ପାଇଁ

                   ଘଡିଏ ଅଧିକ ଆଉ ।।

           ଚ୍ୟୂତ ଡାଳେ ପିକ ବସି ଗାଉଥିବ ଗୀତ

           ସାଥେ ଯେବେ ଥିବ ପିଲାଦିନ ମନ ମିତ

           ଝୁଲୁଥିବ ଆମ୍ବ କଷି

           ମନ କି ନ ହେବ ଗପସପ ପାଇଁ

                   ସେଇଠି ଟିକିଏ ବସି ।।

           ପାଶେ ଥିବେ ଆଈ ପଡିଥିବ ଗୋଟେ ସପ

           କହୁଥିବେ ସିଏ ଯଦି ରାଜାରାଣୀ ଗପ

           ଗପ ଯାଉଥିବ ବହି

           ମନ କି ନ ହେବ ହୁଉଁ ମାରିବାକୁ

                   ମଝିରେ ଅଟକି ରହି ।।

           ଶୀତୁଆ ରାତିରେ ମାଆର କୋଳରେ କେବେ

           ଗହଳ ନିଦରେ ଶୋଇ ପଡିଥିବା ଯେବେ

           ପାଇ ସେ କୋଳର ତାତି

           ମନ କି ନ ହେବ ଦେଖିବାକୁ ମିଠା

                   ସପନଟି ସାରାରାତି ।।

           ସ୍କୁଲ ଘରେ ଆମେ ଥିବା ସାଙ୍ଗସାଥୀ ମେଳେ

           ମନ ଦେଇ ପାଠ ପଢୁଥିବା ପଢା ବେଳେ

           ହେଲେ ଖେଳଛୁଟି ବେଳ

           ମନ କି ନ ହେବ ଖେଳିବା ପାଇଁକି

                   ଡୁଡୁ ଲୁଚକାଳି ଖେଳ ।।

           ମେଘ ବରଷିବ ସ୍କୁଲ ଛୁଟି ପରେ ପରେ

           କାନ୍ଧରେ ବସ୍ତାନି ଫେରୁଥିବା ଆମେ ଘରେ

           ଭିଜି ଗଲେ ସବୁ ଯାଉ

           ମନ କି ନ ହେବ ଭିଜିଯିବା ପାଇଁ

                   ବରଷାରେ ଟିକେ ଆଉ ।।

           କାହିଁକି ଏମିତି ହୁଏ ସତେ କିଏ ଜାଣେ

           ଏତେ କଥା କିବା ପିଲା ବୟସଟା ଆଣେ

           ବୟସର ଦାବି ଯାହା

           ଖୁସିଟେ ହେବାକୁ ମନ କି ନ ହେବ

                   କରିଯିବା ପାଇଁ ତାହା ।।