କହି ହୁଏନା

ବନ ପୋଡ଼ିଗଲେ ଜାଣନ୍ତି ସଭିଏଁ

      ବନ ଜଳି ଜଳି ଯାଏ,

ମନ ପୋଡିଗଲେ ମନ ଏକା ଜାଣେ

      ଭିତରେ କୁହୁଳୁ ଥାଏ |

ଜୀବନେ ଏମିତି କେବେ ଖୁସି ଆସେ

      କେବେ ଭରି ଯାଏ ଲୁହ,

ଏମିତି ବି କିଛି ଅକୁହା ବେଦନା

     ରହିଯାଏ ହୋଇ କୋହ |

କହି ହୁଏ ନାହିଁ ସହି ହୁଏ ନାହିଁ

     ଗୋପନେ ହୃଦୟେ ଘାରେ,

ସ୍ମୃତିଟିଏ ହୋଇ ମାନସ ପଟରେ

     ଅସହ୍ୟ ଯନ୍ତ୍ରଣା ଭରେ |

ଏବେବି ଝୁରୁଛି ନୂତନ ଯୌବନେ

     ଝରା ପୀରତିର କଥା,

ଭାଙ୍ଗି ଦେଇଥିଲା ନୀରବତା ମୋର

     ସମ୍ପର୍କ ହୋଇଲା ଅଧା |

ଅଜାଣତେ ମୋର ଗଢି ଦେଇଥିଲା

     ମନେ ତାର କେତେ ପ୍ରୀତି,

ଜାଣିଲି ଯେବେ ମୁଁ ବୁଝାଇଲି କେତେ

    ବୁଝିଲାନି ସିଏ କିଛି |

ସିଏ ଥିଲା ଚାନ୍ଦ ନୀଳ ଗଗନର

    ମୁଁ ଯେ ଥିଲି ଛୋଟ କଇଁ,

ଥିଲା ବହୁଦୂର ଆକାଶରୁ ଧରା 

    ପାରିଲିନି କଥା ଦେଇ |

ମନେ ଜଳୁଥିଲି ନୀରବେ ନୀରବେ

    ସମାଜର ଭୟ ଥିଲା,

ସିଏ ଝୁରୁଥିଲା ହୃଦୟର କୋହେ

     ଗୋପନେ ବିଳାପୁ ଥିଲା |

ଚାହିଁ ମୁଁ ନଥିଲି ଭାଙ୍ଗିଦେବା ପାଇଁ

     ଗଢ଼ା ତା ପ୍ରୀତିର ଘର,

ନିସ୍ବ ଜୀବନ ମୋ ତା ଜୀବନେ କେବେ

     ଭରିବନି ସାତସୁର |

ମୋର ନୀରବତା ବୁଝିଥିଲା ସିଏ

     କେବେ କିଛି କହିନାହିଁ,

ଅନିଚ୍ଛା ସତ୍ୱେ ସେ ସମୟ ସ୍ରୋତରେ

     ଗଲା ପରଘରୀ ହୋଇ |

ଜୀବନେ ଭରିଛି ଏଇ ଅବଶୋଷ

     ବଞ୍ଚିଛି ଏବେ ସେ ସ୍ମୃତି,

କହିପାରିନି ମୁଁ କାହା ଆଗେ ଖୋଲି

     ମନେ ଝୁରି ବଞ୍ଚିଅଛି |