କେଇ ମୂହୁର୍ତ୍ତର ଅଭୁଲା ସ୍ମୃତି

ଶତ ଚେଷ୍ଟା କଲେ ହୁଏ ନାହିଁ ଭୁଲି

ମନ ହେଉଥାଏ ଘାଣ୍ଟି ଚକଟି

ନାଚିଉଠେ ଆଖି ଆଗରେ ସେ ଦୃଶ୍ଯ 

କେଇ ମୂହୁର୍ତ୍ତର ଅଭୁଲା ସ୍ମୃତି ।

ପାଳିଥିଲେ ମାଆ ବଡ ଶରଧାରେ

କଥାକୁହା ଶୁଆଶାରୀ ଶାବକ

ଦେଖିଦେଲେ କେତେ ଖୁସି ଲାଗୁଥିଲା

ବସିଥିବେ ଲାଗି ପକ୍ଷୀ ଯୋଡିକ ।

ବାଛି ବାଛି ଆଣି ଦେଉଥିଲି ତାଙ୍କୁ

ମିଠା ମିଠା କୋଳି ପାଚିଲା ଫଳ

ଘରକୁ ଆସିବା ଦେଖାଦେବା କ୍ଷଣି

ପକାଉଥିଲେ ସେ କେତେ ଚହଳ ।

ପରଖି ଆଗରୁ ଜାଣିଥିଲି ମୁହିଁ

ପକ୍ଷୀ ଦୁହେଁ କେବେ ଯିବେନି ଉଡି

ଭଲ ଲାଗେ ମୋତେ ଘରେ ଥିବାବେଳେ

ଖେଳେ ତାଙ୍କ ସହ ସମୟ କାଢି ।

ଦିନେ ମଧ୍ଯାହ୍ନରେ ବାଢି ଦେଇଥାନ୍ତି

ମାଆ ମୋ ପାଇଁ ଖାଇବା ଥାଳି

ଅତ୍ଯନ୍ତ ଆଗ୍ରହେ ଖେଳିବା ନିଶାରେ

ପିଞ୍ଜରାର ଦେଲି ଦୁଆର ଖୋଲି ।

ଛକି ବସିଥିଲା ଅନ୍ଧାର କୋଣରେ

କେଉଁଠି ଗୋଟିଏ ଭୁଆଁ ବିରାଡି

ଆଖି ପିଛୁଳାକେ ଝାମ୍ପି ନେଇଗଲା

ଆଖି ଆଗରୁ ମୋ ପୋଷିଲା ଶାରୀ ।

ଅଧମରା ହୋଇ ବିଚରା ଶୁଆଟି

ଛାଟିପିଟି ହେଲା ଖଣ୍ଡେ ଦୂରରେ

ବାହୁନିଲେ ମାଆ ଘରସାରା ଲୋକେ

ଶୁଖିଲାନି ଲୁହ ମୋ ଆଖିରେ ।

ନିରୀହ ଦୁଇଟି ପୋଷାପକ୍ଷୀଙ୍କର

ଚାଲିଗଲା ପ୍ରାଣ ଆମରି ଲାଗି

ଲାଗୁଥିଲା ଅପରାଧେ ଭାରି ଭାରି

ପଡୁଥିଲା ଦୁଃଖେ ମନଟି ଭାଙ୍ଗି ।

ସେହିଦିନଠାରୁ ନେଇଛୁ ଶପଥ

ପିଞ୍ଜରା ଭିତରେ ଆବଦ୍ଧ କରି

ରଖିବୁନି କେବେ ଆମ ସୁଖ ପାଇଁ

ହେଉ କଥାକୁହା ଶୁଆ ବା ଶାରୀ ।

ଦିନ ବିତିଗଲା ଲୁହ ଶୁଖିଗଲା

ରହିଗଲା କ୍ଷତ ବିଷାଦ ଚିହ୍ନ 

ମନେ ପଡିଗଲେ ବିଭତ୍ସ ସେ ଦୃଶ୍ଯ 

ଏବେ ବି ଶିହରି ଉଠେ ମୋ ଲୋମ ।

      ------