କବିଟିଏ ମୁହିଁ ଭାବ ପ୍ରବଣ

କବିର କବିତା ବୁଝିବାକୁ ହେଲେ

କବିପରି ଜଣେ ହୃଦୟ ଲୋଡା

କବିର କବିତା ବୁଝି ପାରିବନି

ଲେଖା ଯଦି ନାହିଁ ତୁମକୁ ଜଣା ।

ଭାବପ୍ରବଣର କବିଟିଏ ମୁହିଁ

ଭାବି ଭାବି ଲେଖେ କବିତା ଗଳ୍ପ

ପ୍ରେମିକ ମାନସୀ ନ ଥିଲେବି ମଧ୍ୟ

ଭାବି ଭାବି ଲେଖେ ବୋହୁତ ଅଳ୍ପ ।

ଲୋକେ କହିଥାନ୍ତି ପାଗଳ କବି

ନିଜେ କଥା ହୁଏ ଏକଲା ବସି

ଶୂନ୍ୟ ଆକାଶକୁ ଦେଖଇ ବସି

ଇନ୍ଦ୍ର ଧନୁ ଭାବି ଲେଖି ଦିଅଇ ।

କିଛି ଲୋକ ମୋତେ ଗାଳି ଦିଅନ୍ତି

କିଛି ପୁଣି ମୋତେ ଥଟା କରନ୍ତି

କିଛି ଲୋକ ତାଳି ଟିଏ ଦେଇ

କବିତା ଟି ପାଇଁ ପେରଣା ଦିଅନ୍ତି ।

କାବିଟିଏ ମୁହିଁ ଭାବ ପ୍ରବଣ

ଆଖିରେ ଆଖିରେ ଛବିଟିଏ ଆଙ୍କି

କବିତା ଲେଖିବା ମୋରି କାମ

କବିଟିଏ ମୁହିଁ ଭାବ ପ୍ରବଣ

କବିତା ଲେଖିବା ମୋରି କାମ ।