କବିତା

ମୁଦି ହୋଇଥିଲା   ଦୁଇ ଆଖି ମୋର

     ଶୋଇଥିଲି ମୁଁ ନିଦରେ

ପ୍ରିୟା ମଧୁମତୀ     ରୂପଟି ଚହଟି

     ଦିଶିଗଲା ସପନରେ ।

ବର୍ତ୍ତୁଳ ଆକାର   ହେଉଥିଲା ଦୃଶ୍ୟ

     ଉଜ୍ଜ୍ୱଳ ଆଲୋକ ପୁଞ୍ଜ

ଝଟକାଉଥିଲା     ଅପରୂପ କାନ୍ତି

      ରାଜହ°ସୀ ପଦବ୍ରଜ ।

ଉଡି ଯାଉଥିଲା    ପାଟର ପଣତ

     ମଳୟର ମୃଦୁ ସ୍ପର୍ଶେ

ଝରି ପଡୁଥିଲା    ରଙ୍ଗ ରଙ୍ଗ ପୁଷ୍ପ

    ପାଦତଳେ ଚଲାପଥେ ।

ରଜନୀଗନ୍ଧାର    ଭୁରୁ ଭୁରୁ ବାସ୍ନା

      ମନକୁ କଲା କିମିଆଁ

ସ୍ୱପ୍ନେ ପଛେ ପଛେ   ଧାଉଁଥିଲି ମୁହିଁ

     ଭ୍ରମେ ଡାକି ଡାକି ନାଆଁ ।

ସ୍ମିତ ହସି ପ୍ରିୟା    ଡାକିଣ ଇଙ୍ଗିତେ

      କହିଥିଲା ଚୁପି କାନେ

ପ୍ରିୟ ସାଥି କୁହ    କବିତା କି କେବେ

      ମମତା ପୁକାର ଶୁଣେ ।

ଭାଜିଗଲା ନିଦ     ଉଠିଲି ମୁଁ ବସି

       ରହିଅଛି ତନ୍ଦ୍ରାଚ୍ଛନ୍ନ

ନିତିପ୍ରତି କ୍ଷଣେ    ଖୋଜୁଛି ସପନେ

      ଝୁରୁଛି କବିତା ନାମ ।