କାଲି ଓ ଆଜି

ଜୀବନ ମରଣ ଦୋଛକିରେ ଆଜି ମଣିଷ ହୋଇଛି ଠିଆ,

ମୃତ୍ୟୁର ଦେଖି ତାଣ୍ଡବ ଲୀଳା ଥରିଉଠେ ତାର ହିଆ |

ରାତି ନ ପାହୁଣୁ ଗଣମାଧ୍ୟମ ସଂଖ୍ୟାର ଅଙ୍କ କଷେ ,

କେତେ ଲୋକ ମଲେ ରାଜ୍ୟ ଓ ଦେଶରେ କେତେ ପୁଣି ମଲେ ବିଶ୍ୱେ |

ବିଜ୍ଞାନ ବଳେ ମଣିଷ ନିଜକୁ ବଡ ଭାବୁଥିଲା କାଲି,

ଗୋଟିଏ ରୋଗକୁ ଔଷଧ ନାହିଁ ହାତ ଆଜି ତାର ଖାଲି |

ରୋଗ ଭୟେ ଆଜି ମଣିଷ ସମାଜ ରହିଛି ଦୁଆର କିଳି,

ରୋଗ କିନ୍ତୁ ତାର ତାଣ୍ଡବ ରଚେ ଦେଶରୁ ଦେଶକୁ ବୁଲି |

ବିଜ୍ଞାନ ଆଜି ଆଶ୍ରା ଖୋଜୁଛି ପ୍ରକୃତି କାନି ତଳେ,

ମଣିଷ ଏଠାରେ କେତେ ଅସହାୟ ନିଜେ ନିଜେ ଏବେ ଭାଳେ |

ମଣିଷ ଶବକୁ କଫିନଟିଏ ବି ନିଅଣ୍ଟ ପଡୁଛି ଏଠି,

ସାଗରରେ ନେଇ ଶବକୁ ଫିଙ୍ଗୁଛି ସତେ ଅବା ପୋକମାଛି |

ଜଣଙ୍କର ନୁହେଁ,ରାଜ୍ୟର ନୁହେଁ,ଦେଶର ନୁହେଁ ଏ ଦୁଃଖ,

ସାରା ବିଶ୍ୱକୁ କରୋନା ଆଜି ତ କରିଅଛି କବଳିତ |

ମତ୍ୟୁ ଦେଖୁନି ବୟସ ଏଠାରେ ଧନୀ କି ଗରୀବ କିଛି,

ନାହିଁ ତାର ପାଖେ ଜାତି ଧର୍ମର ବାଛ କି ବିଚାର ନୀତି |

କାଲି ଭାବୁଥିଲୁ ବିଜ୍ଞାନ ବଳେ ମଣିଷ ହିଁ ସର୍ବଶ୍ରେଷ୍ଠ,

ହେଲେ ଆଜି ଭାବୁ ପ୍ରକୃତି ପାଖେ ହୋଇଛି ସେ ପରାହତ |