ଜ୍ଞାନର କବାଟ ବନ୍ଦ ହେଲେ ଖୋଲିବକି

ଜିଇଁଛି ମୁଁ !

ଅହଂକାରରେ

ଛନ୍ଦିଛି ଲୋକଙ୍କୁ ଶଦ୍ଦର ଜାଲରେ

ଯେତେ ବୁଝାଇଲେ ବି ଅନ୍ଧ ହୋଇଛି ସ୍ୱାର୍ଥରେ ।

ଭାବିଛି ମୁଁ !

ତୃଣତୁଲ୍ୟ ଗରିବଙ୍କୁ

ମାଟିରେ ଖଟୁଥିବା ମଣିଷଙ୍କୁ

ରକତ ପାଣି ଫଟାଇ ଅକ୍ଲାନ୍ତ ଶ୍ରମ ଖଟିବା 

ଲୋକଙ୍କୁ ।

ବଢିଛି ମୁଁ !

ଦିନେ କେବେ ଶ୍ରମ ନକରି 

ରାଜନୀତି ଓ କୂଟନୀତିକୁ ଆୟୁଧ କରି

ହୃଦୟେ କେବେ ସ୍ନେହ ଶ୍ରଦ୍ଧା ପ୍ରୀତି ଭାବନା

ଭର୍ତ୍ତି ନକରି ।

ସ୍ୱାର୍ଥପର ମୁଁ !

କର୍ତ୍ତବ୍ୟବୋଧ ଜାଣି ନାହିଁ

ଅବାଂଛିତ ଆଶା ଅବାସ୍ତବ ଚିନ୍ତାରେ ରହି

ଯାତନା ନିର୍ଯ୍ୟାତନା ଦେଇ ଶ୍ରମର ମୂଲ୍ୟ ଦେଉ ନାହିଁ ।

  

ମୁଁ ! ଭୁଲିଛି

ବୁଦ୍ଧି ଜ୍ଞାନ ବିବେକର ପରିଭାଷା

ମନରେ ସର୍ବଦା ଓଁ ଶୁଭ ଲାଭର ଅଙ୍କକଷା  

ଗରିବ ମାଇପ ସମସ୍ତଙ୍କ ଶାଳୀ, ଏ ଭାବନା ମନରେ 

କରିଛି ବସା ।

ନିରିକ୍ଷଣ କରୁଛି

ଏଠି ନିଜର ସମସ୍ତ କାର୍ଯ୍ୟକୁ

କଣ ହେବ, ମୁଁ ! ତ ସ୍ୱାର୍ଥାନ୍ଧ ମତାନ୍ଧ ବନି ଯାଇଛି

ଛନ୍ଦି ତ ହେଇଯାଇଛି ଓ ଜ୍ଞାନର କବାଟ ଥରେ 

ବନ୍ଦ ହେଲେ ଖୋଲିବକି?