ଜଣେ ଦୟାହୀନ ସୁନ୍ଦରୀ

ହେ! ସଶସ୍ତ୍ର ଯୋଦ୍ଧା, ତୁମ କଷ୍ଟ ଅବା କଣ

ଏକାକୀ ମଳିନେ କାହିଁ ବୁଲୁଅଛ ଧିରେ?

ହ୍ରଦ ପାଖ ଘାସମାନ ଶୁଷ୍କ ପଡିଅଛି 

ପକ୍ଷୀ ବି ତ ଗାଉ ନାହିଁ ସୁଲଳିତ ସ୍ଵରେ ।

ହେ! ସଶସ୍ତ୍ର ଯୋଦ୍ଧା, ତୁମ କଷ୍ଟ ଅବା କଣ

କାହିଁ ଦିଶୁଅଛ ତୁମେ ଅସ୍ତବ୍ୟସ୍ତ ଦୁଃଖୀ?

ଗୁଣ୍ଡୁଚିର ଭଣ୍ଡାର ତ ପୂର୍ଣ୍ଣ ହୋଇଅଛି

ସରିଛି ଫସଲ କଟା ସଭିଏଁ ବି ସୁଖୀ ।

ଦେଖୁଛି ମୁଁ ତୁମ ଲଲାଟରେ କୁମୁଦିନୀ

ଯନ୍ତ୍ରଣା ଜ୍ଵରରେ ପଡି ଭିଜିଛି ଝାଳରେ;

ଆଉ ତୁମ ଦୁଇ ଗାଲେ ଫିକା ଗୋଲାପ ବି

ମଉଳି ଯାଉଛି ଅବିଳମ୍ବେ ବେଦନାରେ ।

ଭେଟିଥିଲି ନାରୀଟିଏ ତୃଣଭୂମିପରେ

ପରୀ କନ୍ୟାଟିଏ ପରି ଅମାପ ସୁନ୍ଦରୀ;

ସୁଦୀର୍ଘ କୁନ୍ତଳ ତାର କୋମଳ ପୟର

ନୟନ ଯୁଗଳ ଟାଣେ ମନକୁ ସବୁରି ।

ଗଭା ପାଇଁ ତିଆରିଲି ଫୁଲର ଗଜରା

ପୁଣି କଙ୍କଣ ଓ ସୁଗନ୍ଧିତ ଅଣ୍ଟା ସୂତା;

ପ୍ରେମଭରା ନୟନରେ ଦେଖିଲା ସେ ମୋତେ

କହିଗଲା ଓଠ ଖୋଲି ମିଠା ମିଠା କଥା ।

ବସାଇଲି ତାକୁ ମୋର ଧିର ଅଶ୍ଵ ପୃଷ୍ଠେ

ଦିନସାରା ତା ବିନା ମୁଁ ଦେଖିନି କାହାରେ;

ଏକ ପାର୍ଶ୍ଵେ ନଇଁ ଯାଇ ସେ ସୁନ୍ଦରୀ ଆହା

ଗାଉ ଥିଲା ପରୀ ଗୀତ ସୁମଧୁର ସ୍ଵରେ ।

ମୋ ପାଇଁ ଆଣିଲା ଖୋଜି ମିଠା କନ୍ଦମୂଳ

ଆଉ ପୁଣି ବନ୍ୟମଧୁ, ଦେବତା ପାନୀୟ ;

ଅଜବ ଭାଷାରେ ଏକ କହିଲା ସେ ମୋତେ

"ମୁଁ ତୁମକୁ ଭାରି ଭଲ ପାଏ ପ୍ରାଣପ୍ରିୟ"।

ନେଇ ଗଲା ଧରି ମୋତେ ତା' ପରୀ ଗୁମ୍ଫାକୁ

କାନ୍ଦିଲା ସେଠାରେ ପୁଣି କଇଁ କଇଁ ହୋଇ;

ବୁଜିଦେଲି ମୁଁ ତାହାରି ଭାବୁକ ଆଖିକୁ

ଚାରିଗୋଟି ପ୍ରୀତିଭରା ଚୁମ୍ବନ ଯେ ଦେଇ ।

ଶୁଆଇ ଦେଲା ସେ ମୋତେ ଗାଇ ନିଦ ଗୀତ

ଦେଖିଲି ମୁଁ ସ୍ୱପ୍ନଟିଏ ଭାରି ଦୁଃଖଦାୟୀ;

ସେଇ ସ୍ଵପ୍ନ ଥିଲା ମୋର ଅନ୍ତିମ ସପନ

ଶୀତଳ ପାହଡ ପାର୍ଶ୍ଵେ ଦେଖିଥିଲି ମୁହିଁ।

ମୁଁ ଦେଖିଲି କେତେ ରାଜା, ରାଜାଙ୍କ କୁମାର

ମଳିନ ଚେହେରା ପୁଣି ଯୋଦ୍ଧାଙ୍କର କେତେ ;

ସଭିଏଁ ଚିତ୍କାର କରି କହୁଥିଲେ ମୋତେ

ଦୟା ହୀନ ସୁନ୍ଦରୀଟି ଫସେଇଲା ତୋତେ ।

ସେମାନଙ୍କ ଶୁଷ୍କ ଓଠ ହାଲୁକା କିରଣେ

ଭୟାନକ ଚେତାବନୀ ଦେଉଥିଲେ ମୋତେ,

ନିଦ ମୋର ଭାଙ୍ଗିଗଲା ପାଇଲି ନିଜକୁ

ଏ ଶୀତଳ ପାହଡର ପାଦ ଦେଶେ ସତେ ।

ତେଣୁ ଅଟକିଛି ମୁହିଁ ଏହି ଇଲାକାରେ

ମଳିନ ଚେହେରା ନେଇ ବୁଲୁଅଛି ଏକା;

ଯଦିଓ ଶୁଖିଛି ହ୍ରଦ ପାଖ ଘାସ ମାନ

ଶୁଭୁନାହିଁ ପକ୍ଷୀ ଗୀତ, ନାହିଁ ତାଙ୍କ ଦେଖା ।

ମୂଳ ଲେଖା - La belle dame sans merci

By John Keats