ଜଙ୍ଗଲ

ଜଙ୍ଗଲଟା

ଏବେ ଆଉ ଆଗପରି ଖିଲି ଖିଲି ହସି

କଥା କହୁନି କି ଗୀତ ଗାଉନି

କେମିତିକା ଗୋଟେ ଭିନ୍ନ ଧରଣର 

ମୌନବ୍ରତ ଧରି ଯାହା ପଡିରହିଛି ।

ଯୁଗ ଯୁଗରୁ ଦେଖା ହୁଏ ତା ସହ

ସବୁଦିନ ସକାଳ ହୁଏ ସେଠି

ସଞ୍ଜ ନଇଁ ରାତି ଆସେ ସେଠି

ସେଇ ଘଞ୍ଚ ଗଛ ସନ୍ଧିରୁ ଧାରେ କିରଣ

ସକାଳର ଶୁଭେଚ୍ଛା ଆଣେ 

ଆଉ ଅନ୍ଧାର ସବୁଜିମାକୁ

ଶୂନ୍ୟତାରେ ଭରିଧରେ ।

ଜଙ୍ଗଲ ଏବେ 

ଆଗପରି ଜଙ୍ଗଲ ହୋଇ ରହିନି

ଏବେ କେବଳ ମାତ୍ର କିଛି ହାତ ଗଣତି 

ସଦସ୍ୟଙ୍କୁ ନେଇ ସାହିଟିଏ ପରି ଅଛି

ପୂର୍ବରୁ ଏ ମୁଣ୍ଡରୁ ସେ ମୁଣ୍ଡକୁ ଆଖି ପାଉନଥିଲା

ଏବେ କିନ୍ତୁ ଜଙ୍ଗଲ ବୋଲି ସେ ଆଖିକୁ ଦିଶୁନି ।

ସେଥିପାଇଁ 

ଜଙ୍ଗଲ ଆଉ ବଞ୍ଚିବାକୁ ଚାହୁଁନି 

ମଣିଷ ଯେବେ ତା ସଦସ୍ୟକୁ ତାରି କୋଳରୁ 

ଛଡେଇ ନେଉଛି ତେଣୁ ସେ ଆଉ

ସଦସ୍ୟହୀନ ପରିଚୟ ନେଇ ବଂଚିବକୁ ଚାହୁଁନି ।

ଏବେ 

ଜଙ୍ଗଲରେ ସକାଳ କିରଣ ଆସିଲେ 

ସେ ସୂର୍ଯ୍ୟଙ୍କୁ ପ୍ରଶ୍ନ କରୁଛି 

ରାତିର ଅନ୍ଧାରରେ ନିଜ ଲୋକଙ୍କୁ ଝୁରି 

ଲୁହ ଗଡେଇ ଓଦା ହେଉଛି ।

ମଣିଷ ଜାତି ଯେବେ 

ତା ପାଖକୁ ଯାଇ ଆଉ ଟିକେ ପାଖେଇ ଆସୁଛି 

ସେ ଡରିଯାଉଛି

ପୁଣି ଦମ୍ଭ ଦେଖାଇ ଚେତେଇ ଦେବାକୁ ଯାଇ ପଚାରୁଛି

ରେ ମଣିଷ କଣ ଭୁଲିଗଲୁଣି କି 

ତୋ ମୃତ୍ୟୁ ପାଖେଇ ଆସୁଛି !

ସଫଳତାର ପାଦ ଚଢୁଥିବା 

ମଣିଷ ସମାଜ ସତରେ କେତେ ବୋକା

ଜଙ୍ଗଲ ଚିତ୍କାର କରି ସବୁବେଳେ 

ଶେଷପ୍ରଶ୍ନ ଭିତରେ ଭୁଲ୍ ଦେଖାଇ ଦେବା ବେଳେ

ମଣିଷ ଅନ୍ଧ ପାଲଟିଯାଉଛି ।