ଜଙ୍ଗଲ ନିଆଁ

କେଜାଣି କାହିଁକି ଏ ମଣିଷ ଆଜି

ଏତେ ସ୍ୱାର୍ଥପର ସାଜେ,

ନିଜ ସ୍ୱାର୍ଥଛଡ଼ା ଦିଶୁନାହିଁ କିଛି

ନିଜ ବୈରୀ ହୁଏ ନିଜେ |

ସୃଷ୍ଟି ସଂଚାଳନ ପାଇଁ ଯେ ଈଶ୍ୱର

ପ୍ରକୃତି କଲେ ଉତ୍ପତ୍ତି,

ନିଜ ସ୍ୱାର୍ଥପାଇଁ ଏ ମଣିଷ ଆଜି

ଜାଳୁଛି ଦୈବୀ ସମ୍ପତ୍ତି |

ଅଧିକାର ନାହିଁ କେଉଁ ମାନବର

କାହାକୁ ଦେବାକୁ ଦୁଃଖ,

ଜଙ୍ଗଲ ଜଳିଲେ ପ୍ରଳୟ ଆସିବ

ପ୍ରକୃତି କରିବ କୋପ |

କେତେଯେ ବିପତ୍ତି ସୃଷ୍ଟିକୁ ଆସୁଛି

ସବୁ ଦେଖି ହୁଏ ଅନ୍ଧ,

ସବୁଜାଣି ଘୋର ସଙ୍କଟ ଡାକୁଛି

ମନରେ ନରଖି ଦ୍ୱନ୍ଦ |

ସେଦିନ ଆସିବ ଯେଉଁଦିନ ସବୁ

ଜଙ୍ଗଲଟି ହେବ ପଦା,

ହିଂସ୍ର ପାଲଟିବେ ବନ୍ୟ ଜୀବଜନ୍ତୁ

ବାସହରା ହୋଇ ସଦା |

ମଣିଷ ଆହାର ଭୁଞ୍ଜିବେ ସେ ନୀତି

ଗାଆଁ ସହରକୁ ଆସି,

ସେତେବେଳେ ବୁଦ୍ଧି କାମ ନକରିବ

ପ୍ରମାଦ ଗଣିବ ବସି |

ତାତିବ ଧରଣୀ ଡହଡହ ହୋଇ

ଫାଟିବ ଧରିତ୍ରୀ ଭୂଇଁ,

ଅଗ୍ନି ଉଦ୍ଗିରଣ ଭୂମିରେ କମ୍ପନ

ସୁନାମି ଆସିବ ଧାଇଁ |

ସବୁଜାଣି ଏଇ ଅନ୍ଧ ଦୁନିଆଁରେ

ଚେତନା ଜାଗ୍ରତ ନାହିଁ,

ଆଉ କି ବିପତ୍ତି ଆସିବା ପାଇଁକି

ପ୍ରତୀକ୍ଷା କରିଛି ରହି |

ସୁଧୁରି ଯାଅରେ ମାନବ ସମାଜ

ଡାକନା ମହା ବିପତ୍ତି,

ଜଙ୍ଗଲ ନିଆଁକୁ ଆୟତ୍ତକୁ ଆଣି

ବଞ୍ଚାଅ ଭୂମି ସମ୍ପତ୍ତି |