ଜୀବନ୍ତ ଅନ୍ୱେଷଣ

ଏ ସ୍ୱପ୍ନ ମାନେ ହିଁ ମତେ 

ଜୀବିତ କରି ଦିଅନ୍ତି

ପ୍ରତ୍ୟୁଷାର ପ୍ରଥମ ପାଦରେ ।

କାହାର ଭାବନାରେ ଖୋଲୁଥିବା

ଶିଥିଳ ଆଖିଟେ

ତନ୍ଦ୍ରାହୀନ ପୂର୍ଵ ରାତ୍ରୀର ଚିତ୍ର କୁ

ପୁଣିଥରେ ଦୋହରାଇ ଦିଏ ।

ମୁଁ ଯେ ସେଇ ଶରଧାବାଲି ରେ

ଗଡୁଥିବା ସ୍ୱପ୍ନ ଶାମୁକା

ନିଜ ଭିତରେ ମୁକ୍ତା ଟିଏ ଧରି

ଭବିଷ୍ୟତ ର କାମନା କରେ ।

ଜାଣିଛି ଭବିଷ୍ୟତ ଏକ ପ୍ରଶ୍ନ

ତେବେ ବି ଅନ୍ୱେଷଣ କରେ

ଦୀର୍ଘ ସମୟ ର ପ୍ରତି ମୁହୂର୍ତ୍ତକୁ ।

ମୋ ଚିବୁକ କୁ ଛୁଇଁ ଚାଲି ଯାଇଥିବା

ହାତ ର ସ୍ପର୍ଶ

ଏକ ଜୀବନ୍ତ ଅନୁଭଵ,

ଆକାଂକ୍ଷା ର ନିସୃତ ପ୍ରହରେ

ପୂର୍ବ ରାଗ କୁ ନେଇ

ଆଂଶିକ କବିତା ଟେ ଲେଖେ ।

ଆଜି ବି ତୁମେ

ନିଶିଗନ୍ଧା ହୋଇ ଝରି ଯାଉଛ

ସେଇ ନିଶବ୍ଦ ପ୍ରହରେ,

ଅନ୍ଧକାରର ଗାଢ଼ତା ଭିତରେ

ଧୀରେ ଧୀରେ ଲୁଚି ଯାଉଛି ମୁଁ ।

ସେଇ ନୀଳ ଆକାଶ ,

ସ୍ୱଚ୍ଛ ପବନ,

ଡିମ ଡିମା ତାରା ପୁଣି କିଛି

ମୋ ମନର ପ୍ରେମାନୁରାଗ

ଆଉ ତୁମେ ରହି ଯାଇଛ

ମୋ କଥାକୁହା ଓଠର ନୀରବତା ରେ ।