ଜୀବନର ଖେଳ

ସତରେ ମନେ ହୁଏ ଜୀବନଟା

କେଡେ ସୁଖମୟ

କେଡେ ମଧୁର ,

ପରନ୍ତୁ ଏହା ଭାବିବା ଭୁଲ ।

ଜୀବନ ଏକ ଅଙ୍କା ବଙ୍କା ପଥ

ସେ ବାଟର ଯେ ପଥିକ ସେ ଜାଣେ ।

କେବେ ସକାଳଟା ମନ ପୁଲ୍ଲକିତ କରେ

ତ କେବେ ଅଜସ୍ର ଦୁଃଖ ଯାତନା ଭରି ଦିଏ ।

ଏଇ ଜୀବନ କାହା ପାଇଁ ଗଣିକାଳୟ ତ

କାହା ପାଇଁ ଦେବାଳୟ ।

କ୍ଷଣିକ ପାଇଁ ବୁଝି ହୁଏନି

କେତେ କ'ଣ ବାକି ରହି ଯାଏ ।

ଯାହାକୁ ସୁବର୍ଣ୍ଣ ବୋଲି ମନେ ହେଉ ଥାଏ,

ସେ ପୁଣି କେମିତି କଂସା ପିତ୍ତଳ ପାଲଟେ !

ମନ ମଧ୍ୟରେ ଅନେକ ପ୍ରଶ୍ନ ଉଙ୍କି ମାରେ ।

ଆଶା ପକ୍ଷୀ ସବୁଜ ଗହଳ ଶାଖା ଦେଖି

ବସାଟିଏ ତ ବାନ୍ଧି ଥାଏ ,

ହେଲେ ଜାଣି ନଥାଏ ପତଝଡ ଆସିବ

ହଠାତ୍ ସବୁ କିଛି ବଦଳି ଯିବ ।

ଜୀବନର ଏଇ ଖରା ଛାଇ ଖେଳ,

ବଡ଼ ବିଚିତ୍ର

କୁହୁଡି ଯେତିକି ନଥାଏ

ତା ଠାରୁ ବେଶୀ କୁହୁକର ମାୟାଜାଲ ,

ବେଳେବେଳେ ବଞ୍ଚିବା କଷ୍ଟକର ହୁଏ ତ

କେତେବେଳେ ଆଶା ଉଦ୍ଦୀପନା ବାଢାଏ ।

ଜୀବନ ଢଳିଲେ ଆପଣା ଛାଇ

ରୂପ ବଦଳାଏ ,

ଲମ୍ବି ଯାଏ ଦୂରକୁ 

ଜୀବନର ଅପରାହ୍ନ 

ସେତେ କେଡେ ନିର୍ଦ୍ଦୟ 

ସମୟ ପୂର୍ବରୁ ସୂଚନା ଦିଏ ।

ଆଉ ହାତରେ ସମୟ କମ,

ଛାଇ ଲେଉଟାଣି ବେଳ

ଏଇ ଯେଉଁ ଛାଇ ଦେଖା ଯାଉଛି

ବେସାହାରା ।

ଏଇ ଛାଇ ଖେଳର ନାୟକ କିଏ ହେବ

ସମୟ କହିବ ।

ଦିନେ ହାରି ଯିବ ,ଛାଇ ଖେଳର ପଶାପାଲିରେ ।

ହାରିବା ଜିତିବା 

କାହାର ହାତରେ ନାହିଁ

କିନ୍ତୁ ଏଇଠି ସମସ୍ତେ ଖେଳିବା ପାଇଁ ବାଧ୍ୟ

ତାହା ହସ ହେଉ ବା କାନ୍ଦ ।