ଜୀବନ

ଜୀବନ ଏକ ଅନୁଭବ

ମାନ ଅପମାନ

ଅଭିଜ୍ଞ ଅନଭିଜ୍ଞ

ବୀଜଟିଏ ବୃକ୍ଷ ହୋଇ

ଅତିକ୍ରମ କରେ

ଅସରନ୍ତି ପଥ

ଲହୁକୁ ଲୁହକରି

ଅବିରାମ ଯୁଝିଥାଏ

ଯୁଦ୍ଧ ଜୀବନର

ନିଜେ ଗଢ଼େ

ନିଜେ ଭାଙ୍ଗେ

ବାଲିପରେ ପିଲା

ମନ୍ଦିର ଓ ମହଲ

ଗଢ଼ିଦେବା ପରି

ନିତି ଦଉଡ଼େ ସେ

ଅଫିସ୍ ଓ କଚେରି

ଏ ପାଖେ ସେ ପାଖେ

ଟହଲ ମାରେ

ସଂଧ୍ୟାରେ ଫେରିଆସେ

ସାଥିସହ ଖଟିକରେ

ଘରର ସଉଦା କିଣେ

ବାସ୍ ସେ ବୁଢ଼ା ହୁଏ

ଜୀବନ ଜଞ୍ଜାଳରେ

ଶୁଷ୍କ ନିର୍ମମ ଶଯ୍ୟାରେ

ଜୀବନଟା ସରେ

ବନ୍ଦ ରହୁଥିବା

କୋଠରୀ ମଧ୍ୟରେ।।