ଜୀବନ ତରୀରେ ଅଛିକି ନାବିକ

ଅନେକ ତପ ଓ ସିଦ୍ଧି ବଳେ, 

ଜନମ ମାନବର ମହୀତଳେ ।

ସଦା ସମ୍ମୁଖୀନ ଜନ୍ମ ମୃତ୍ୟୁର

ଭଙ୍ଗୁର କ୍ରୀଡନକ ସଂସାରର ।

ପଥରେ ଦୋଦୁଲ୍ଯମାନ ସ୍ଥିତି

ଆତଯାତ ହୁଏ ଖୋଜିଣ ତୃପ୍ତି ।

ନାବଟିଏ ପରି ଗତି ସେ ନଈରେ

ଢ଼ଳି ଢଳି ଭାସେ ଦୁଃଖ ସୁଖରେ ।

ଥଳକୂଳ ନାହିଁ ନୌକାର ମଙ୍ଗରେ

ତା ନାବିକ ଅଦୃଶ୍ୟମାନ ଅଟେରେ ।

କିଏ କହେ ଅଦୃଶ୍ୟ ପାପ ଆଖିକୁ 

ନାବିକ ବସିଛି ଗୁପ୍ତରେ ଜଗତକୁ ।

କିଏ କହେ ଦିବ୍ୟ ଜ୍ଞାନ ଥିଲେ ପାଇ

ନାବିକକୁ ଯିଏ ଦର୍ଶନ କରିବ ଯାଇ ।

ନାବ ମଧ୍ଯେ ଥିବା ସରବ ସୁବାଟୋଇ 

ସ୍ବର୍ଗକୁ ପରା ସେମାନେ ଯାଆନ୍ତି ଥାଇ ।

ନାବ ମଧ୍ଯେ ଥିବା ସରବ ପାପୀ ଲୋକ

ନର୍କଗାମୀ ହୁଅନ୍ତି ଯେତେ ସବୁ କୁପଥିକ ।

କାମନାଗ୍ରସ୍ତ ଓ ମୋହଗ୍ରସ୍ତ ମଣିଷ ହେଲେ

ଅଶାନ୍ତ ହୁଅନ୍ତି ସେମାନେ ତୃପ୍ତିର ଅପ୍ରାପ୍ତରେ ।

ମଣିଷ ଅତୀବ ସ୍ୱାର୍ଥରେ ହୁଏ ଲୋଭଗ୍ରସ୍ତ

ଅତି ଲୋଭରୁ ମଣିଷ ହୁଏ ତ ପଥଭ୍ରଷ୍ଟ  ।

ଆହୁଲା ମାରୁଛି ମଙ୍ଗେ ଭାବଗ୍ରାହୀ ଯେବେ

ପ୍ରଶ୍ନ ଉଠେ ମଣିଷ କିଆଁ ହେବ ପଥଭ୍ରଷ୍ଟ ତେବେ ।

ଈଶ୍ବର ପରା ଅଟନ୍ତି ଅବ୍ଯକ୍ତ ଓ ଅବର୍ଣ୍ଣନୀୟ

ଗର୍ବ ନୂହେଁକି କହିବା ମୋତେ ହୋଇଛି ଦର୍ଶନୀୟ ।