ଜୀବନ ମନ୍ତ୍ର (୨)

ହସିବାର କଳା   କାନ୍ଦିବା କୌଶଳ 

   ଭଲଭାବେ ଯିଏ ଶିଖିଯାଇଛି

ଦୁନିଆଁ ଦାଣ୍ଡରେ  ଖେଳି ଜିତିବାରେ

 ପୁରା ପୋଖତ ସେ ହେଇଯାଇଛି।

ହସିବା ବେଳରେ  ସମସ୍ତେ ଥାଆନ୍ତି 

  କାନ୍ଦିବା ବେଳରେ ନଥାନ୍ତି କେହି 

ଏକା ଏକା କାନ୍ଦି   ନିଜ ଲୁହ ନିଜେ

  ପୋଛେ ଯେ ଜଗତଜିତାଟି ସେହି ।

ସୁଖ ଆଉ ଦୁଃଖ   ସମୟ ନଈର

  ଏପାଖ ସେପାଖ ଦୁଇଟି କୂଳ

ଭାସି ଯାଉଯାଉ  କେବେ ଏ କୂଳରେ

  ଅବା ଲାଗିଯାଏ ସେପଟ କୂଳ।

ସୁଖ କୂଳେ ଥାଇ   ସେ କୂଳକୁ ଚାହିଁ 

   ମଣିଷ ବାପୁଡା ହସେ ଖୁସିରେ

ଜାଣିପାରେ ନାହିଁ    ସମୟର ସୁଅ

  କେବେ ନିଏ ତାକୁ ଦୁଃଖର ତୀରେ।

ଦୁଃଖ କୂଳରେ ଯେ ଥାଏ, ଲୁହ ଢାଳେ

  ଆକୁଳେ ଚାହେଁ ସେ ଆର କୁଳକୁ 

ହାତଗୋଡ ଛାଟି    ନୟାନ୍ତ ହୁଏ ସେ

  ଯିବାପାଇଁ ନଈ ଆର ପାଖକୁ ।