ଝରକାର ଆରପାଖେ

ଧୂର୍ମମୟ ବାତାବରଣେ 

ଆକୁଳ ଯନ୍ତ୍ରଣାରେ ବୁଲୁଛି 

ଅସ୍ଥିର ମନ  

କେବେ ନିଭୃତ କୋଠରିରେ ବନ୍ଦୀ ତ

କେବେ ବାତାୟନ ଆରପାଖେ 

ଆପେ ଆପେ ଯିବାର ପ୍ରଚେଷ୍ଟା।

ମଶାରୀ ଭିତରେ ମଶକ ପରି

ଛିନ୍ଦ୍ର ରାହା ପାଏନା ।

ମନେ ହୁଏ ମନଟା ଅରାତି ଗହଳେ 

ନିରୁପାୟେ ଅସ୍ଥିର

ଅଶ୍ରୁ ବିଗଳିତେ ଚେଳାଂଚଳ ସିକ୍ତ ।

ଆପେ ଆପେ କପୋଳ ଗଣ୍ଡେ

କର ଦେଇ ଭାବନା ରାଜ୍ୟରେ

ଭାସି ଭାସି ଯାଏ ।

ଅବିରତ କରତି ହେଉ ଥିବା ମନ‍

ଶ୍ୱାସ ରୁଦ୍ଧରୁ ମୁକ୍ତ ହୋଇ

ଗାଢ଼ ତମ ସ୍ଥଳକୁ ଆବୋରି ନିଏ ।

ବିକସିତ ଶତ କୁସୁମ

ସତେ ଯେମିତି ସୁଗନ୍ଧରେ

ମୋହଗ୍ରସ୍ତ କରି ଦେଲା ।

ଚନ୍ଦ୍ରଶାଳାରେ ପାଦ ଦେଇଛି

ସତେ ଏଇ ଅଭିସାରିକା ନାୟିକା  

ଗୀତିରୋଳ କରି ଗୁଞ୍ଜରିତ

ସୁର ବେସୁରା ଛନ୍ଦ ହୀନ ତାଳ ହୀନ

ସଙ୍ଗୀତ ମୂର୍ଚ୍ଛନାରେ ଭାସି ଉଠେ ।

ବହଳ ତମିସ୍ରରେ ଏକାନ୍ତ ଜୀବନ

ଖୁବ୍ ଶର୍ମ ଦାୟକ ।

ଅନୁଭବ ଦ୍ଵାରେ କରାଘାତ କରି

ଭରି ଦିଏ ସ୍ୱର୍ଗୀୟ ସୌରଭ ।

କିନ୍ତୁ ସ୍ୱପ୍ନଚୁମ୍ବୀ ମନଟା 

ସହସା ଶମ୍ବଳୀ ନପାଇ 

ପ୍ରତ୍ୟାବର୍ତ୍ତନ କରେ ।

ଏଇ ହେଉଛି ଆମର ସମାଜ ।

ଝରକା ଆରପାଖେ ମନେ ହୁଏ

ମନୋରମ ପରିବେଶ 

ଧୋକା ଖାଇ ଯାଏ ନିରିହ 

ଆଶା ପୂର୍ଣ୍ଣ ଆଖି ଦୁଇଟି ।

ଛଳ ପ୍ରତାରଣା ଭସ୍ମ ସ୍ତୁପକୁ

ଟିକିଏ ସ୍ପର୍ଶରେ ଭଗ୍ନ ହୋଇ

ଚୁରମାର ହୋଇ ଯିବ ତାର 

ଭାବନାରେ ନଥାଏ ।

ସ୍ନହ ପ୍ରୀତି ଉପଲବ୍ଧ ଦୁରୂହ ଦୁଷ୍କର  

ଏଇ ତ ଦୁରାଲୋକର ପ୍ରତିଛବି .......

ବିନା ସାଧନାରେ ବାୟୁକୁ ସାରଥି କରେ 

କଙ୍କାଳ ଉଡ଼ି ଉଡ଼ି ଯାଉ ଥାଏ

ଅଗଣିତ ସୈକତ ସାଙ୍ଗେ ନେଇ ।

ଝାପସା ଝାପସା ପ୍ରତିଛବି

ହାତ ପାହାନ୍ତାରେ କେବେ ବି ଆସେନା

ଝରକାର ଆରପାଖରୁ କୁଦାମାରି .....

କେବଳ ମାତ୍ର ରହସ୍ୟ ଭରା ।