ଜହ୍ନ

ଜହ୍ନ ଲୋ 

ମୁଁ ସତେ କେଡେ ବୋକା

ଅନ୍ଧାରି ରାତିର ବୁକୁ ଚିରିଚିରି 

ମୁଁ ଖୋଜୁଛି ଆଜି ତାର ସତ୍ତା ।

ଜାଗା ଟିକେ କିଣିବାକୁ ତୋହରି ରାଇଜେ

ଚାହିଁ ରହିଥିଲି ସଜବାଜେ 

ଜାଣି ତ ନଥିଲି କେବେ ମୁଁଁ

ଭଲ ପାଇବାରେ ଛଳନା କରି ତୁ

ଭୂଲାଇବୁ ମିଠା କଥା କହି ।।

ଜାଣିଛି ଲୋ ଜହ୍ନ ଜାଣିଛି ମୁଁ

ଆଘାତେ ରକ୍ତାକ୍ତ ହେବି ବୋଲି 

ଭୂଲିବି ଲୋ ଜହ୍ନ ଭୂଲିବି ମୁଁ

କଣ୍ଟାର ଆଘାତ ଭୂଲିବି ମୁଁ

ଫୁଲର ଆଘାତ ଭୂଲିପାରୁନି ମୁଁ

ବୁଝୁନି ଅବୁଝା ମନ ବୋଲି ।।

ତୁ ପରା ଜହ୍ନ କଳଙ୍କିନି 

ତୁ ପରା ଜହ୍ନ ମୟବିନି

ଘାସ ତଳ ସାପ କେମିତି ସାଜିଲୁ

 ବିବେକଟା ବାଧା ତୋ ଦେଲାନି ?

ଆଲୋ ଜହ୍ନ ,

ତୁ ପରା ଚିରା କାଗଜଟେ

ତୁ ପରା ଭଙ୍ଗା ସିଲଟଟେ

ମନ ଚାଟଶାଳୀ ଧିକ୍କାର କରୁଛି

ମିଶି ଯା ଅଳିଆ ଧୂଳି ସଙ୍ଗେ ।।

ଆଖି ଆଇନାରେ ଜହ୍ନ ତୁ ଲୋ

ତତଲା କାଚର ଛବି ଟିଏ

ତୋ ଅବିଶ୍ଵାସର ଲୁଣିଆ ହାଓ୍ବାରେ

ପ୍ରତିବିମ୍ବ ଖାଲି ହଲୁଥାଏ ।।

ଜାଣିବୁ ଲୋ ଜହ୍ନ ଜାଣିବୁ ତୁ

ପ୍ରେମର ଦରଦ ଜାଣିବୁ ତୁ

ଆଖିରୁ ଆଜି ମୋ ଲୋତକ ଝରୁନି

ରକ୍ତର ଧାର ଦେଖିଛୁ ତୁ ।।

ମନେରଖ ଜହ୍ନ ମନେରଖ

ମୋର ଶେଷ କଥା ମନେରଖ

କଳଙ୍କର ଟିକା ମଥାରେ ଲଗେଇ

ମଲାଯାଏଁ ସାଜିବି ପ୍ରେମିକ 

ମଲାଯାଏଁ ସାଜିବି ପ୍ରେମିକ ।।