ଜହ୍ନ

କାହିଁ ଛୁପି ଗଲା ନବ ବଧୂ ରୂପ ବାସୀ ବାସ ରାତି ଜହ୍ନ

ମଳୀନ ଵାସୀ ତାରାଫୁଲ ଆକାଶ ଗଙ୍ଗାରେ ଲୁଚିଗଲେ ତଂବ୍ରା ତୁଟିଲା ପରି

ରାତ୍ରୀର ଗର୍ଭରେ ସବୁ ଵିସ୍ମୃତି ହୁଏ ମାୟା ମରୀଚିକା ପରି

ଅନ୍ଧାର ସମ୍ମୋହନ ନିଦ୍ରା ଚେତନା ବିସ୍ମୃତି

ଉଷାର ଝିଲ୍ ମିଲ୍ ଆଲୁଅ ସୁନେଲୀ ପ୍ରଭା ପୁଣି ଆଣେ ନୂତନ ଉନ୍ମାଦନା ନୂତନ ଜୀବନ ନୂଆ ସଞିବନୀ ମନ୍ତ୍ର ପରି ସୁପ୍ରଭାତ ଜୀବନ,

ଅନ୍ଧାର ଓ ଆଲୁଅର ଖେଳ। 

ଚନ୍ଦ୍ରମା ଓ ଉଷାର ଶୀତଳ ଆଲୁଅ ସହିତ ଅନ୍ଧାର ଓ ଆଲୁଅର ଖେଳ।