ଜହ୍ନ

ସୁଦୂର ଆକାଶେ ଶୁଭ୍ର କନ୍ଦୁକର ପ୍ରାୟେ

ଜ୍ୟୋତ୍ସ୍ନା ବୋଳା ରୂପ ନେଇ ଜନ ମନ ମୋହେ ।

ସୃଷ୍ଟି ସଂରଚନା ବେଳେ କେତେ ଯୁଗ ଧରି

ବିଧି ଗଢେ ଏ ରୂପକୁ ତାପ ନାଶ କରି ।

ସୁଶିତଳ ପିଣ୍ଡ ଘେନି ଗଗନ ବୁକୁରେ

ଘୁରି ବୁଲେ ଆନନ୍ଦରେ ଆପଣା ରାଜ୍ୟରେ ।

ପୃଥିବୀର ଚାରିପାଖ କରେ ସେ ଭ୍ରମଣ

ପଥେ ବାଧା ଦେଇ ରାହୁୁ ଲଗାଏ ଗହଣ ।

କିଛି କ୍ଷଣ ନିରବରେ ପୁଣି ଆସେ ଗର୍ବେ

ଯେହ୍ନେ ନିଶି ଅନ୍ତେ ପ୍ରାତଃ ଖେଳେ ଜନ ରବେ ।

ସୌଭାଗ୍ୟେ ଚନ୍ଦ୍ରମଣ୍ଡଳେ ଯେବେ ପାଏ ସ୍ଥାନ

ଉପମା ସଂଯୋଗ ପାଇଁ କବି ଯେ ଉଛନ୍ନ ।

ଶରତ ଆକାଶେ ଶୋଭା ଦୁଗୁଣିତ ହୋଇ

ଆକର୍ଷିତେ ଜନ ମନ ପାଶେ ଟାଣୁ ଥାାଇ ।

ବିଜନତା କୋଳେ ଯେବେ ଆସେ ଶୀତକର

ମିଳନେ ଆତୁର ମନ ପ୍ରେମୀ ଯୁଗଳର ।

ଶଶାଙ୍କ ଅପୂର୍ବ ଦୃଶ୍ୟେ ଶଶା ଭୂୂୂଲେ ପଥ

ତୃଷ୍ଣା ନିବାରଣେ ପଡ଼ି ଚଢେ ଯମ ରଥ ।

ଦୂର ରାଇଜରେ ରହି ଟାଣି ନିିିିଏ ମନ

ସର କୋଳେ କୁୁୁମୁଦିନୀ ଗଣୁ ଥାଏ ଦିନ ।

ପ୍ରାଣର ବାନ୍ଧବ ଚନ୍ଦ୍ର ପ୍ରେୟସୀ ଯେ କଇଁ

ନିଶି ରଜନୀ ବିତଇ ବିିିହାୟସ ଚାହିଁ ।

ଚନ୍ଦ୍ରଶେଖରଙ୍କ ନାମ ଚନ୍ଦ୍ର ଧରି ଶିରେ

କୁମାର ପୂର୍ଣ୍ଣିମା ଆସେ କୁମାରୀଙ୍କ ପୁରେ ।

ବିଶ୍ୱଜନ ପ୍ରାଣୀ ହୃଦେ ସାଜି ପ୍ର୍ରିୟତର 

ଇନ୍ଦୁ ପାଇଁ ଭରି ଯାଏ ଆନନ୍ଦ ଅପାର ।

ସୁନ୍ଦର ସୁଢଳ ଗ୍ରହ ଚନ୍ଦ୍ର ଶୁଭଙ୍କର

ତାର ସଞ୍ଚାଳନେ ଭାଗ୍ୟେ ଐଶ୍ଵର୍ଯ୍ୟ ସଂଭାର ।