ଜହ୍ନ ଓ ମନ

ହାତ ପାହାନ୍ତାରେ ଥିଲା ମୋର ଜହ୍ନ

କହୁଥିଲା ତୋଳି ନିଅ

ନିଜ ହାତେ ଧରି ଜୋଛନାକୁ ମୋର

ନିଜ ଦେହେ ବୋଳି ହୁଅ I

ଜହ୍ନ ରାଇଜରେ ଜହ୍ନକୁ ଛୁଇଁନି

ଦେହକୁ ପଥର କରି

ହୃଦୟର କୋହ ହୃଦୟେ ଚାପିଛି

ସେ ଅତି ନିଜର ବୋଲି I

ମନ କଥା ମୋର ମନରେ ହିଁ ଅଛି

କିଛି ମୁଁ ପାରିନି ଖୋଲି

କେହି ଜଣେହେଲେ କେବେ ବି ନ କହୁ

ଜହ୍ନ କଳଙ୍କିନୀ ବୋଲି I

ସାରା ଦୁନିଆ ତ ତାକୁ ଭଲପାଏ

ସିଏ ମୋତେ ଭଲପାଏ

ସେଥି ପାଇଁ ସିନା ନିରବ ରହିଛି

ଭିଜି ଭିଜି ଆଖି ଲୁହେ I

ଜହ୍ନର ଜୋଛନା ଛୁଇଁବ ମୋ ଦେହ

ମନରେ ରଖିଛି ଆଶା

ସେ ଦିନ ତା କାନେ କହିବି ସଧିରେ

ପ୍ରଣୟର ମିଠା ଭାଷା I