ଇଶ୍ଵରଙ୍କ ସୃଷ୍ଟି

ଲାଗୁଛି ଭାରି ଭଲ ଆକାଶୁ ବାରି ଫୁଲ

   ଏ ଦେହରେ ଖେଳିଉଠେ ପ୍ରେମ ଶ୍ରୀହରଣ

କରିଛି କେଉଁ ପୁଣ୍ୟ ଖୁସିରେ ନାଚେ ମନ

      ଧନ୍ୟ ମଣୁ ଥାଏ ନିତି ମଣିଷ ଜୀବନ ।

ଗଗନେ ଇନ୍ଦ୍ରଧନୁ ରଙ୍ଗରେ ମନେ ତନୁ

     ଭରିଦିଏ ନିରନ୍ତର ଆନନ୍ଦ ପୁଲକ

ପାଉଛି ଏତେ ଖୁସି ଲୁହରେ ଯାଏ ଭାସି

   ହେଇଯାଏ ଦୁନିଆରେ ପ୍ରକୃତି ପ୍ରେମୀକ ।

ଲାଗଇ ମୋତି ବିନ୍ଦୁ ବରଷା ଟୋପା ସବୁ

  ସେତେବେଳେ ଭୁଲିଯାଏ ମୋର ଭୋକ ଶୋଷ

ସୁନ୍ଦର ଦିଶୁଥାଏ ସବୁଜ ଦିଶୁଥାଏ

ଏ ସୂରୁଜ କିରଣରେ ଧରଣୀ ମା' ବେଶ ।

ଚମତ୍କାର ଈଶ୍ୱରଙ୍କ ସୃଷ୍ଟିର ସଂଭାର

ଯୁଗେ ଯୁଗେ ରହିଥିବ ହୋଇକି ଅମର ।