ହସ

ମନୁଷ୍ଯ ଜୀବନେ ହସର ବିହୁନେ

ପ୍ରିୟସାଥି କେହିନାହିଁ । 

ହସିଦେଲେ ଥରେ ଦୁଃଖଯାଏ ଦୂରେ

ହସର ବଟିକା ଖାଇ । 

ଶିଶୁ ହସିଦେଲେ ଜନନୀ ବୁକୁରେ

ପ୍ରିତୀ ମନ୍ଦାକିନୀ ଝରେ । 

 ହସିହସି ମାଆ ସହି ଯାଏ ଆହା

ଦୁଃଖର ଯମୁନା ତୀରେ । 

ଯେତେ ଦୁଃଖକଷ୍ଟ ଜୀବନର କ୍ଲିଷ୍ଟ

ସନ୍ତାନର ଖୁସି ପାଇଁ । 

ଆଖିର ଲୁହକୁ ଚାପିରଖେ ବୁକୁ

 ଓଠେ ଲୁହ ଯାଏ ପିଇ । 

ଉଦେ ଦିନମଣି ପଦ୍ମ ବିରହିଣୀ

ହସି ପ୍ରସ୍ପୁଟିତ ହୁଏ । 

ଆନେ ନାହିଁ ମନ ତପନ ଦର୍ଶନ

ପ୍ରିତୀ ଚାହାଁଣି ରେ ଚାହେଁ । 

ହସିହସି ବୈଦ୍ଯ ନିଦାନର ଭେଦ

ରୋଗୀ ରୋଗ ଉପଷମ । 

ଯେତେ ଦୂରାବ୍ଯାଧି ହସ ମହୋଷଧି

ରୋଗ କମେ ଶତଗୁଣ । 

ଯେତେ ଦୁଃଖ ଆସୁ ମନରେ ନପଶୁ

ହସତ ଉତ୍ତମ ସୁଖ । 

ହସିହସି ଭାଇ ଜୀବନର ନଈ

ପାରି ହୁଅ ଅନ୍ୟ ପାଖ । 

ଫୁଲ ହସୁଥାଇ ବଗିଚ଼ା ହସଇ

ହସଇ ଧିର ସମୀର । 

ପୂର୍ଣ୍ଣିମାର ଚାନ୍ଦ ଅତ୍ଯନ୍ତ ଆନନ୍ଦ

କଇଁହସେ ସରୋବର । 

ହସ ବ୍ଯଙ୍ଗ କଥା ନଦିଅଇ ବ୍ଯଥା

ଆୟୁ ହୋଇଥାଏ ବୃଦ୍ଧି । 

ହସିି ହସାଇବା ସ୍ନେହ ପ୍ରିତୀ ଦେବା

ଭୂଲିଯିବା ସବୁ ଜିଦି । 

ହସିହସି ଗୁରୁ ବିଦ୍ଯାଦାନ କଲେ

ବୁଝନ୍ତି ଶିଷ୍ଯ ସଧୀରେ । 

ଗପରେ ଗୀତରେ ହସ ମାଧ୍ୟମରେ

ଶିଷ୍ଯ ବିଦ୍ଯା ଶିକ୍ଷା କରେ । 

ହସ ନୁହେଁ କିଛି ଅସମ୍ଭବ ଚିଜ

ଲୋଡା ନାହିଁ ଧନ ସୁନା । 

ହସିହସି ଆମେ ଜୀବନ ଜୀଇଁଲେ

ହସ ହୁଏ ନାହିଁ କିଣା । 

ଦୁନିଆଁ ବଜାରେ ସବୁ ମିଳିଯାଏ

ହସତ ମିଳଇ ନାହିଁ । 

ଅମୂଲ୍ୟ ଏ ଦାନ ହସ ଭଗବାନ

ନିଜେ ଅର୍ଜ ନିଜ ପାଇଁ । 

ହସି ହସାଇବ ଦୁନିଆଁ ହସିବ

ଦେହେ ଆସିବନି ରୋଗ । 

ଆସ ମିଳି ମିଶି ଯିବା ହସିହସି

ହସ ଆମପାଇଁ ଯୋଗ ।