ହେ ପରମେଶ୍ୱର

ଏଇ ହଳେ ଆଖି ପାରୁନାହିଁ ଦେଖି

ଧରଣୀ ମାଆର ଲୁହ

ହୃଦୟ ବୁଝୁନି ସରୁଛି ରଜନୀ

ସରୁନି ହୃଦୟ କୋହ ।

ଚଉଦିଗେ କୁଢ଼ା କୁଢ଼ କୁଢ଼ ଶବ

ଶ୍ମଶାନେ ଶବଙ୍କ ଭିଡ଼

ହଜିଛି ମହୀରୁ ହସର ଲହରି

ଲାଗୁଛି ଶବଙ୍କ ଗଡ଼ ।

ପୁତ୍ରକୁ ହରେଇ ମଥା ପିଟେ ମାତା

ପିତାଙ୍କ ନୟନେ ନୀର

ଭଉଣୀ କାନ୍ଦଇ ଭାଇକୁ ବଖାଣି

ପତ୍ନୀର ଫିକା ସିନ୍ଦୂର ।

ଅସହ୍ୟ ଯନ୍ତ୍ରଣା ଦୁଃଖ ର ଖଜଣା

ତିଳେ ସହିହେଉନାହିଁ

ହେ ପରମେଶ୍ବର ବିଶ୍ୱକୁ ଉଦ୍ଧାର

କେମିତି ପାରୁଛ ରହି ।

ବିଶ୍ୱାସେ ତୁମକୁ ଶିଳାର ଦେହରେ

ମାନୁଥିଲା ଯେହୁ ଈଶ

ଧୂପ ଦୀପ ଦେଇ ଶ୍ରଦ୍ଧା ଓ ଭକ୍ତିରେ

ଗାଉଥିଲା ତୁମ ଯଶ ।

ହେ ବିଶ୍ୱବିହାରୀ ଶୁଣିଯାଅ ଥରେ

ହୃଦୟର ତାର ବ୍ୟଥା

କହିବା ଆଗରୁ ଜାଣିପାର ପରା

ମନର ଅକୁହା କଥା ।