ମନ ମନ୍ଦିର ମଣିଷ

ହେ ମୋର ମନର ମୀତ

ହେ ମୋର ପ୍ରୀୟ ସଂଗୀତ

ହେ ମୋର ସାଥୀ ପ୍ରାଣନାଥ ।

ତୁମେ ମୋତେ ବିଭୋର କର 

କ୍ଷଣେ ଅନୁକ୍ଷଣେ

ତୁମେ ମୋତେ ବିଧୂର କର

ନିତି ନିରୋଳା ମଣେ ।

ତୁମକୁ ଅନୁଭବେ ବନ୍ଦନେ ସ୍ପନ୍ଦନେ

ଆଶାର ଆକାଶେ

ତୁମକୁ ସ୍ନେହକରେ ଶୟନେ ସପନେ

ବିଶ୍ୱାସ ପ୍ରକାଶେ ।

ପ୍ରତିଟି ଅସମାହିତ ମୋଡ଼ ବାଙ୍କରେ

ଅମଡ଼ା ବାଟଘାଟରେ

କାକକୃଷ୍ଣ କବରୀର ତୃର୍ଣ୍ଣା ବାସ୍ନା ନେଇ

ସପନ ବିପଣୀ ତଟରେ ।

ଭେଟେ ତୁମକୁ ନିତି ରାତିରେ ଶେଯରେ

ଦେହ ବଲ୍ଲରୀ କବରୀ

ଛୁଏଁ ତୁମକୁ ନିତି ସକାଳୁ ସଞ୍ଜରେ

ଚନ୍ଦନ ଗନ୍ଧ ଆବୋରୀ ।

ଲାଜେଇ ଯାଏ ଆଖି ନଇଁଯାଏ ଆସ୍ତେ

ପାହାନ୍ତି ସ୍ଵପ୍ନ ଝୁଲଣାରେ

ତୁମ ବାହୁ ମେଖଳାରେ ଝାଳୁଆ ଗନ୍ଧରେ

ତତଲା ଖର ନିଃଶ୍ଵାସରେ ।

ତୁମେ ଦୂରେ ଚାକିରୀରେ କେବଳ ଦିଶ

ହୃଦୟ ବଲ୍ଲଭ ପାଶ

ତୁମ ଶୁଭ ମନାସେ ଅହର୍ନିଷ ପାଳେ ହବିଷ

ମନ ମନ୍ଦିର ମଣିଷ ।

ମନ ବୀଣାରେ ତୁମେ ସ୍ଵର ଝଙ୍କାର ସମ୍ଭାର

ସାଜ ଶୃଙ୍ଗାର ରସ

ତୁମକୁ ଭାବିବା କଳ୍ମିବା ଇଚ୍ଛିବା ରସିବା

ଚୁପି ଚୁପି ଲାଜ ହସ ।

ହଇରାଣ ହରକତ ହଉଥିବ ଖାଇବାରେ ଶୋଇବାରେ ଏକାନ୍ତରେ

ମୋତେ ବି ରୁଚେନି ଏଠାରେ ତୁମ ବିନା

ଋଚିହୀନ ସରାଗରେ ।

ଜିଉଁଛି କେବଳ ଘରେ ଶରୀର ଧର୍ମକୁ ଧରି

କର୍ମ ଜଞ୍ଜାଳ ବିଷମ

ତୁମଠାରେ ବନ୍ଧା ପଡିଛି ପ୍ରାଣସତ୍ତା ମୋର

ପରମାତ୍ମା ସ୍ୱରୂପ ସୁଷମ ।

ଏ ପ୍ରାଣ ପାଦଦେ ଋତୁ ପତ୍ରଝଡ଼ା କଷଣ

ସପ୍ତାହାନ୍ତେ ଆସନ୍ତ ଧାଇଁ

ମିଳନ ସଂଗୀତ ସାଥେ କେଳି ସହବାସ

ନବ ପଲ୍ଲବରେ ହସନ୍ତି ମୁହିଁ ।