ହେ ନେତା ତୁମେ କଣ ପୁଂଜିପତିର?

କି ଗୁଣ ଗାଇବି କଅଣ କହି ବନ୍ଦିବି 

କେମିତି ପୂଜିବି କୁହ ତୁମକୁ ?

ଦେଖିଲେ ତ ମୁହଁ, ବଢ଼େ ଆମର ଦୁଃଖ 

ବୁଦ୍ଧି ଦିଶେ ନାହିଁ ଆମକୁ ।

ଡାକ ଦେଲ ଝାସ ଦେବାକୁ ଆଗ୍ନେୟ 

ଗିରିର ଜ୍ୱଳନ୍ତ ବହ୍ନିରେ।

ପ୍ରାଣକୁ ଭସାଇ ନେଲ କିଛି କଣ ଅବୁଝା

ଅଛିଣ୍ଡା ସାୟରୀରେ ।

ତୁମର ସେଇ ପ୍ରୀତିଭରା ଡାକ ଏଥର 

ଆଛା ଦିନ ଆସିବରେ

ମିଛ ପ୍ରତିଶ୍ରୁତିକୁ ବିଶ୍ୱାସ କରି ନିଜକୁ ସମର୍ପି

ଦେଲୁ ତୁମ ଆୟତ ବକ୍ଷରେ ।

କପଟାଚରଣେ ବିଶ୍ୱାସର ପାଠ ଆମକୁ

କେତେ କଅଣ ପଢ଼ାଇଲୁ

ସେହି ବିଶ୍ୱାସରେ ଆମେ ଭାସି ଯାଇ ତୁମ

ହାତକୁ ଭୋଟ ସବୁ ବଢ଼ାଇ ଦେଲୁ ।

କିଏ ଜାଣିଥିଲା ତୁମେ ଚନ୍ଦ୍ର ଏକା ସେହି 

ପୁଂଜିବାଦରୂପୀ ମେଘମାଳାର ?

ହଁ ନିଶ୍ଚୟ। ନିଶ୍ଚୟ, କାହିଁକି ନା ସେମାନେ 

ଆଜି ହୁଅନ୍ତି ତୁମର ତ ଆଶ୍ରୟ ଘର ।

ଭୋଟ ଦିନ ବଡ କଣ୍ଠରେ କହୁଥିଲ ଅନେକ 

କଥା, ଆକର୍ଷିବାକୁ ଆମକୁ ବାରମ୍ବାର 

ଆଉ ଏଇ ସାମ୍ପ୍ରଦାୟିକ ଶକ୍ତି ଓ ଯେତେ ସବୁ

ମତାନ୍ଧ ମାନେ ଥିଲେ ଅନ୍ତରଙ୍ଗ ତୁମର ।

ପଶୁ ଯେତେ ଅଛନ୍ତି, ବୁଝନ୍ତି ବିଶ୍ୱାସର ମୂଲ୍ୟ 

ହୋଇ ବି ବିବେକହୀନ,

ମଣିଷ ହୋଇକି କିପରି ହୁଅ ବିଶ୍ୱାସଘାତକ

ଏକ ପଶୁ ଠାରୁ ତୁମେ ହୀନ ।

ମିଛ କହି, ଛଳ କପଟ କରି ତୁ ଯାହା ସବୁ

କଷ୍ଟ ସବୁ ଦେଲୁ

ସମାଜ ଦେଖୁଛି, ଦିନେ ନା ଦିନେ ହେବ 

ପତନ ଯେତେ ଉଚ୍ଛୁଳୁଛୁ ଉଚ୍ଛୁଳୁ ।