ହେ ମୋର ପ୍ରିୟ ବନ୍ଧୁ

ତୁମର ସ୍ଵନକ୍ଷତ୍ର ଯିଏ କଲେ ବନ୍ଧୁ

ତାଙ୍କ ଚରଣ ତଳେ କୋଟି କୋଟି ପ୍ରଣାମ ।

ଉତ୍କଳ ମାଟିରେ ସ୍ବର୍ଣ୍ଣ ଅକ୍ଷରେ ଲିପିବଦ୍ଧ ,

ଓଡ଼ିଆ ଜାତିର ଗର୍ବ ଗୌରବ 

"ଗୋପବନ୍ଧୁ ଦାସଙ୍କୁ ପାଇ,

ସତରେ ମୋ ଓଡ଼ିଶା

ବ୍ରଜପୁର ଗୋପ ନଗର ପରି ଦୃଶ୍ୟ ହୁଏ ।

ସେହି ନଗରେ ସୁଖ ଦୁଃଖର ସାଥୀ

ସର୍ବଦା ଗୋପବନ୍ଧୁ ଦାସ ....

କହ୍ନେଇ ତ ଏକା ଯଶୋଦା ମାତାର ନୁହେଁ,

କି କାନିରେ ବନ୍ଧା ହୋଇ ନଥିଲେ ?

ଜନ୍ମରୁ ତାଙ୍କ ଚାଲି ଚଳନ ଆଚରଣ

ଜଗତ କଲ୍ୟାଣ ପାଇଁ ଥିଲା ।

ତାଙ୍କରି ସଦୃଶ୍ୟ ଗୋପବନ୍ଧୁ ଦାସ

ଆପଣା ପୁତ୍ରର ସଂକଟାପନ୍ନ ପରିସ୍ଥିତିକୁ

ଅଣଦେଖା କରି ଓଡ଼ିଶାର ଲୋକଙ୍କ

ପାଖରେ ଥିଲେ ।

ସ୍ଵଦେଶ ପାଇଁ ବ୍ୟାକୁଳ ହୃଦୟେ

ଲୁହର ବନ୍ୟା ସୃଷ୍ଟି ହେଉ ଥିଲା ।

"ଆଉ କି ପାଇବୁ ଏ ଭଳି ବନ୍ଧୁଙ୍କୁ

ମନେ ଯା'ର ଦୟା ଭର୍ତ୍ତି

ସ୍ବୟଂ ଚିନ୍ତା ତ୍ୟାଗୀ ଜଗତ କଲ୍ୟାଣେ

ନିଜକୁ କରିବେ ଇତି ।

ନିରୀହ ଜନତା ମୁହଁରେ ଦେବ କେ

ନଖାଇ ମୁଠାଏ ଦାନା

ଦେହର ବସନ  ନଦେଖି କିଏ ସେ

ବାଣ୍ଟିବ ବନ୍ୟାରେ କନା ।

ଜଳ ସ୍ଥଳ କିବା  ପ୍ଲାବିତ ପ୍ରଳୟେ

ଘୂରିବ କେ ନିରନ୍ତର

ଗୋପବନ୍ଧୁ ପରି  ଦେଖୁ ନାହିଁ ଆଖି

ବୋହିବ କେ ଦୁଃଖ ଭାର "।