ଗୁରୁ ହିଁ ଦିବ୍ୟ ଦ୍ରଷ୍ଟା

ଅଜ୍ଞାନ କୁନାଶି ଆଲୋକିତ କରିଥାନ୍ତି

ଯେ ଶିଷ୍ୟ ଅନ୍ତର

ଅନିତ୍ୟ ମାୟାରୁ ଶାସ୍ବତ ‐ଚିନ୍ତନେ

ଯୋଗାଇ ଦ୍ୟନ୍ତି ବିଚାର ।

ସଭିଙ୍କର ପ୍ରତି ଅନ୍ତରରେ ନିତି

ଝରାଇ ମଧୁର ଝରଦି

ଅନ୍ତି ପ୍ରେରଣା ଆତ୍ମ‐ଉନ୍ମାଦନା

ମହାନୁ ମହାନ ତର ।

ହୋଇ ଜୀବନରେ ଅର୍ଜିବାକୁ ଯଶ ‐

ଖ୍ୟାତି ଓ ଶିଷ୍ଟାଚାର

ଧରି ସମାଜରେ ଚଳିବା ପାଇଁକି 

ଆବଶ୍ୟକ ଅଭିଜ୍ଞତାର ।

କରଣୀୟ ଯାହା ସାଧନୀୟ ଯାହା 

ଯେତେ ସବୁ ସୁଶିକ୍ଷା

ଶିଖାନ୍ତି ଶିଷ୍ୟକୁ ଲବଧ ଜ୍ଞାନକୁ 

ମାପନ୍ତିକ ରି ପରୀକ୍ଷା ।

ଜଗତେ ଯେମାନେ ତାହାଙ୍କୁ ସନ୍ମାନେ

କହନ୍ତି ଗୁରୁ

ବିଦ୍ୟାର‐ଆଲ୍ଲୋକେ ଶିଷ୍ୟ ହୂଦୟରେ

ପ୍ରକାଶ ଚାରୁ ।

ସଂଚାରି ଦ୍ୟୁତିରେ ବିଦୁରିତକରି ପାରେଯେ

ମନ୍ଦ ବିଚାର

ଯାହାଙ୍କ ବଳରେ ଆଉ ପ୍ରଭାବରେ ଚିତ୍ତରେ

ସତ୍ ଆଚାର ।

ଜାଗରିତ ହୋଇ ଜୀବନ‐ସଂଗ୍ରାମେ

ନବ ‐ସ୍ପନ୍ଦନ ଜାଗେ

ଗୁରୁ ବୋଲି ତାଙ୍କୁ ଆଖ୍ୟାୟିତ କରି

ଥାଆନ୍ତି ଶିଷ୍ୟେ ସରାଗେ ।

ପୂଜନ୍ତି ଭକତି ଭାବେ ନିତି ତାଙ୍କ ପୟର

ଦିବ୍ୟ ଆଶିଷ

ବିତରି କଲ୍ୟାଣ ସାଧି ଅନୁକ୍ଷଣ କରନ୍ତି

କାଯ୍ୟ ଅଶେଷ ।

ଦିବ୍ୟ ଅନୁଭବ ଗୁରୁଙ୍କର ହେତୁ

ସଂଚରେ ଶିଷ୍ୟର ମନେ

ଗୁରୁ ଅନ୍ୟ ନାମ ଦିବ୍ୟ ‐ଦ୍ରଷ୍ଟା ବୋଲି

ଘେନିବ ସଭିଏଁ ମନେ ।