ଗୋ ରୂପସୀ ମାନସୀ

ଆହା ଗୋ ରୂପସୀ 

ନୟନେ ପ୍ରବେଶି 

 ହୃଦୟେ ତୋଲିଛ ଘର 

ସପନରେ ଆସି 

ଗୋ ମନ ମାନସୀ 

କରୁଛ ବରଣ ମୋର ।

ପ୍ରେମାମୃତ ଧାରା

 ଦେହମନ ସାରା 

ଏମିତି ଦେଇଛ ବୋଳି 

 ଯେ ତୁମରି ନାମକୁ 

ଦିବସ ରଜନୀ 

ଗାଉଅଛି ପିକ ଭଳି ।

କୁହ ଗୋ ସଜନୀ 

କିଆଁ ଆସିଲନି 

ଏ ଜୀବନେ ଆଗତୁରା ?

ଖୋଜୁଥିଲି ଯେବେ 

ଜୀବନ ସାଥିଟେ 

ସ୍ବପ୍ନ କରିବାକୁ ପୁରା ।

ଆସିଅଛ ଏବେ 

ଏ ସମୟ ଯେବେ 

ବାନ୍ଧି ଦେଲାଣି ମୋ ଡେଣା 

ମନ ପକ୍ଷୀ ବନ୍ଦୀ 

ରୀତି ନୀତି ଫାଶେ 

ଉଡ଼ିବାରେ କଟକଣା ।

ତୁମେ ଯା ବୁଝୁଛ

 ମୋ ଅନ୍ତର ବୁଝୁଛି 

ହେଲେ ବୁଝିବ କି ଏ ସମାଜ ?

ବିବାହ ଉତ୍ତର 

ପ୍ରେମ ବୋଲି କହି

କଳଙ୍କ ବୋଳିବ ଆଜ ।

ତୁମ ଆଗମନେ 

ଏ କୋକିଳ ଜୀବନେ 

ଲାଗେ ବସନ୍ତ ଆସିଛି ଫେରି 

 ସକଳ ସନ୍ତାପକୁ 

କାଳ କୋଠରୀରେ 

ଆଜୀବନ ବନ୍ଦୀ କରି ।

ସରିଗଲାଣି ମୋ 

ଅଧା ଯଉବନ 

ତଥାପି ଭାବନା ଜାଗେ ,

ତୁମ ଆଗମନେ 

ମୋ ନବଯୌବନ 

ବିକସୁଛି ପୂର୍ଣ୍ଣ ରାଗେ ।

ଝଙ୍କାର ତୋଳୁଛି

 ହୃଦୟ ବୀଣା ମୋ

ତୁମ ପ୍ରୀତିର ରାଗିଣୀ

ଭାବ ପ୍ରୀତିମୟ 

 ତୁମ ପରିଚୟ ହିଁ 

ମୋ ସକଳ ସୁଖର ଖଣି । 

ଏ ସାରା ଜୀବନ 

ତୁମ ଠିକଣାରେ 

ଭାବି ଭାବି ବିତିଯାଉ ।

ପବିତ୍ର ପ୍ରେମର

ଜାପ ଓ ଭଜନେ 

ଏ ହୃଦ ସର୍ବଦା ଥାଉ ।