ମଧୁମତି

ସୁଦୂର ଅତୀତେ ଅନେକ ବରଷ ତଳେ

ଅଳପ ବାଟରେ ସେଇଠି ସାଗର କୂଳେ 

ଛୋଟିଆ ମୂଲକେ ଥିଲା ସେ ଛୋଟିଆ ବାଳା

ମଧୁମତି ନାମ ଶୁଣିଥିବ କଥା ଛଳେ ।

ମନେ ତାର ଗୋଟେ ଭାବନା ମାତର ଥିଲା

ଭଲ ପାଇ ମୋତେ ଖୁସି ଥିଲା ସେହି ବାଳା

ତା ଲାଗି ମୋ ମୁଖେ ହସ ଥିଲା ସଦା ଭରି

ସୁଖେ କାଟୁ ଥିଲୁ ଦୁହେଁ ଶଇଶବ ବେଳା ।

ଆକାଶ ରାଇଜେ ଦେଖୁଥିଲେ ଯେତେ ପରୀ

ପୀରତିଠୁ ବଳି ଶରଧାରେ ଜଳି ପୋଡି

ସରଜିଲେ ଥରେ ଏଡିକି ବରଷା ଝଡ

ମଧୁଝରା ମଧୁମତି ଗଲା ମୋତେ ଛାଡି ।

ତା ପରେ ଆସିଲେ ପରିଜନ କେତେ ତାର

ନେଇ ତାକୁ ସାଥେ ଗଲେ ଏଠୁ ବହୁ ଦୂର

ଶୋଇ ଦେଲେ ତାକୁ ଛୋଟ ଗୋଟେ ତୋଟାମାଳେ

ଛୋଟ ସେ ମୂଲକେ ସେଇ ପାରାବାର ତୀର ।

ଥିଲେ ସେଠି ବଡ, ଜାଣିବା ଶୁଣିବା ଜନେ

ଏତେ ଭଲ କିଏ ପାଇ ନାହିଁ କେବେ ଆନେ

ଆକାଶରେ ପରୀ, ସାଗରେ ଅସୁର ନାହିଁ

କରିଦେବ ମୋତେ ସେ ମଧୁମତିଠୁ ଭିନେ ।

ସେ ଦିନୁ ଏ ଭଳି ଶଶଧର ଉଇଁ ନାହିଁ

ସପନେ ନୟନେ ନ ଦେଖେ ଯେ ତାର ଛାଇ

ଆସି ନାହିଁ କେବେ ଆକାଶେ ଗୋଟିଏ ତାରା

ମଧୁମତି ଚକ୍ଷୁ ଚଟୁଳ ମଧୁ ନ ଥାଇ ।

ଆକାଶୁ ଖସିଲେ ବରଷା ଅସରା ଧାରା 

ଲହରେ ଫେନିଳ ଦିଶିଲେ ସାଗର ବେଳା

ମଧୁମତି ମଧୁ ତଳପ କୋଳେ ମୁଁ 

 ଛୁଟାଏ ତା ଗୀତ ଧାରା;

ମୁଁ ଏକା ଜାଣେ ସେ -- ଗୀତେ କି ମଦିରା ଭରା ।

ମଧୁମତି ଗୀତ -- ମୁଁ ଜାଣେ କି ମଧୁ ଝରା ।