ପ୍ରିୟା ପଣତ

ଏ ପ୍ରଚଣ୍ଡ ଗ୍ରୀଷ୍ମର ତତଲା ପବନେ

ଜଳି ଜଳି ଶୁଖିଗଲା ପରେ

ଅର୍ଦ୍ଧ ଦଗ୍ଧ ସମିଧ ପରି 

ଜୀବନ ମରଣ ମଝିରେ 

ଘାଣ୍ଟି ହେଲା ପରେ

ଚାତକ ପରି ମୌସୁମୀର ବାଟ ଚାହୁଁଛି ମୁଁ

ପୁନର୍ଜୀବନ ଆଶାରେ ।

ଗଲାଣି ବଦଳି ଏଠି 

ପାଣି ଓ ପବନ ,

ମୌସୁମୀ ବାଟବଣା 

ମଣିଷ ସୁବିଧାବାଦୀ 

ସମ୍ପର୍କ ର ମୂଲ୍ୟ ମପା ହୁଏ

ଟଙ୍କା ନିକିତିରେ ।

ଏ ସହରର ପୋଖରୀ ସବୁ ଅଧମରା 

ତା ଭିତରେ କୋମଳ ନୀଳ ପଦ୍ମ ଜୀବନ

ଗଲାଣି ଝାଉଁଳି ।

ତାର ଉଜ୍ଜ୍ବଳ ଶ୍ରୀ ତନୁକୁ

ଗ୍ରାସିଲାଣି ସହରୀ ନର୍ଦ୍ଧମାର

ବିଷାକ୍ତ ଅବିଶ୍ବାସ ,

ମିଛ ମାୟା ଛଳନା 

ଡଷ୍ଟବିନ ମାନଙ୍କରେ 

ପରିତ୍ୟକ୍ତ ଅବାଞ୍ଛିତ 

ଶିଶୁ ମାନଙ୍କ ଚିତ୍କାର ଯେତେ 

ବୃଦ୍ଧାଶ୍ରମ ମାନଙ୍କରେ

ନେହୁରା ବୃଦ୍ଧ ହୃଦରେ

ନିରାଶାର ସଂଚାର ସେତେ 

ଏଠି ଉଭୟ ଜାତିର ପ୍ରଶ୍ନ - 

ଆମ ପରିଚୟ କଣ ?

କେଉଁ ସୁଖର ସନ୍ଧାନରେ 

ସହରାଭିମୁଖି ଶିକ୍ଷିତ ଶିକ୍ଷିତା?

ମୋ ଗାଁ ପୋଖରୀ ର ନୀଳ କଇଁ ଯେ

ଆଜି ବି ନୀଳ ପଦ୍ମ ସମ ଉଜ୍ଜ୍ବଳ ଦିଶେ

ସକାଳେ ସଞ୍ଜକୁ

ଧୀର ପବନରେ ।

ଦିଅ ଦିଅ 

ପଥ ଆମ ଛାଡ଼ି ଦିଅ

ଯିବୁ ଚାଲି ଏକ ନବୀନ ରାଇଜେ 

 ନବ ପଲ୍ଲବ ନବ ଚେତନା 

ନୂଆ ସ୍ବପ୍ନ ଚାରୁ ସବୁଜିମା 

ଏ ସବୁ କୁ ପାଥେୟ କରି

ଗଢ଼ିବାକୁ ନୂଆ କୁଟୀର ଟେ

ମନ ମୋ ଖୋଜୁଛି ଜାଗା

ଜହ୍ନ ଅଗଣାରେ ।

ଶୀତଳ ଜ୍ୟୋତ୍ସ୍ନାର  ଧାରେ

ଝରଣା ର କୁଳକୁଳୁ ତାନେ

ମଧୁର ସଙ୍ଗୀତ ର ଝଙ୍କାର ଶୁଣୁ ଶୁଣୁ

ଚନ୍ଦ୍ରମା ଅଗଣା ଉଦ୍ୟାନେ 

ନିତି ଖୋଜିବି ଜୀବନ ମନ୍ତ୍ର

ପ୍ରୀତି ସ୍ନେହ ଭାଷାର 

ନବ ଅଭିଳାଷାର 

ବନ୍ଧା ହୋଇ

ପ୍ରିୟତମା ଭାବପଣତ ରେ ।

ଗାଇବାକୁ ଜୀବନ ସଙ୍ଗୀତ

ତୋଳି ପଞ୍ଚମ ତାନ 

ଗଢ଼ି ଜହ୍ନ ଦେଶେ

ଗୋପକୁଞ୍ଜର 

ପ୍ରୀତିମୟ ନିଧି ଉଦ୍ୟାନରେ

ଯିବୁ ଆମେ

ଦିଅ ଦିଅ ପଥ ଛାଡ଼ି ।