ମୋ ପ୍ରିୟତମା

ଚାରୁ କୃଷ୍ଣ କେଶି

ଲଳନା ସୁକେଶି 

ମେଥିରେ ପଖାଳି ସବୁ କେଶରାଶି ,

ଝାଡି କେଶ ପାଣି 

ଗୁନ୍ଥି ଲମ୍ବା ବେଣୀ 

ଆନିତମ୍ୱ ଲମ୍ବାଇ ଗଜରା ବେଣୀ ।

କୁଂଚିତ କେରାଏ 

ବାଲର ପୁଞ୍ଜକୁ 

ଚନ୍ଦ୍ରମା ମୁଖର ଆଗରେ ଝୁଲାଇ 

ଛାତ ର ଉପ ରୁ 

ଦର୍ଶନ ର ଆଶେ

ପଛକୁ ଅନାଏ ଗଜରା ହଲାଇ ।

 ଗୋ କୃଷ୍ଣ ନୟନୀ 

ତୁମ ଆଖିର ଠାଣି

କଳାମାଣିକ ରୁ ବି ଜିତା ,

ଏତେ ଉଜ୍ଜ୍ୱଳ ଆଖିକୁ 

  କଜ୍ଵଲ କାହିଁକି 

ଲୋଡା ହେବ ଗୋ ବନିତା ?

ଶରଦ ପୂର୍ଣ୍ଣମୀ ଶଶୀ 

ତୁମ ଆଗରେ ମଳିନ ଦିଶି 

ଲୁଚିଯାଏ ବେଳେବେଳେ 

ବାଦଲ କୋଳେ । 

ରୂପରେ ରୂପସୀ 

ଅହଲ୍ୟା କୁ ଜିତି 

 ସତୀ ସୀତା ଗୁଣେ ଗୁଣି ,

ଦ୍ରୌପଦୀ ର ଦର୍ପ 

ମୋନାଲିସା ହସ 

ଫିକା ପଡ଼ିଯାଏ ପୁଣି । 

ପ୍ରିୟତମା ପଣେ 

ରାଧିକା ସୁନ୍ଦରୀ 

ତୁଲ୍ୟ ତୁମ ଭାବ ପ୍ରୀତି ,

ଏ ଜୀବନ ପ୍ରାଣ 

ତୁମରି ପଣତେ 

ବନ୍ଧା ରଖିଦେଲି ସାଥୀ ।

ତୁମରି ତାପ ରେ ଶାନ୍ତି 

ତୁମରି ବନ୍ଧନେ ମୁକ୍ତି 

ତୁମରି ସ୍ପର୍ଶ ରେ ଦିବ୍ୟ ଅନୁଭବ ,

ତୁମେ ହିଁ ମୋ ସ୍ଵର୍ଗ 

ମାଟି ପାଣି ପବନ 

ଏ ପଞ୍ଚ ଭୂତର ସକଳ ବିଭବ ।