ସପନ ଭ୍ରମଣ

ଦିନ ତମାମ 

ସକାଳୁ ସନ୍ଧ୍ୟା ଘୂରିବୁଲେ

ଜୀବନର ଗନ୍ତବ୍ୟ ପଥେ ,

କେବେ ଜୀବିକା 

ତ କେବେ କର୍ତ୍ତବ୍ୟ ପାଇଁ ।

ଖରା, ବର୍ଷା, ଶୀତେ 

ଦୁର୍ଗମ ବନ ପର୍ବତେ

ମରୁ ପ୍ରାନ୍ତର ଅଙ୍କାବଙ୍କା ପଥେ 

ହାଲିଆ ହୋଇପଡେ ଧାଇଁ ଧାଇଁ । 

ଥକାପଣ ନେଇ ଅବସ ଦେହେ 

ଫେରିଆସେ ଯେବେ ଡେରାକୁ 

ମାଡ଼ିବସେ ନିଦ ରାତ୍ରି ଅଙ୍କେ 

ଚିରି ତମସା ଘେରାକୁ ।

ନୀରବ ପାଦେ ସ୍ବପ୍ନ ସୁନ୍ଦରୀ 

ସେତିକି ବେଳେ ଆସି

ପାଖେ ବସି, ଦିଏ ଆଉଁସି 

ମୁରୁକି ମୁରୁକି ହସି ।

ସ୍ବପ୍ନ ଭାଙ୍ଗିଗଲେ 

ବିରହରୁ ଯନ୍ତ୍ରଣା ତ ହୁଏ 

କିନ୍ତୁ ସପନ ରାତିର ମଧୁର ସ୍ମୃତି 

ହରିନିଏ ସବୁ ଥକାପଣ 

ପୁନଃ ଖେଲିଯାଏ ଦେହେ 

ନବୀନ ଉଷାର ସ୍ଫୁର୍ତି ।

ସେ ସ୍ବପ୍ନ ଆଉ ସ୍ବପ୍ନାର 

ରୀତିମତ ଭ୍ରମଣ

ଏ ଜୀବନ କାନଭାସ ରେ ଆଙ୍କନ୍ତି 

ସରଗର ପ୍ରତିକୃତି ।