ଘନ ଅନ୍ଧକାର

ଅସୁମାରୀ କୋହରେ ଛାତିର ଅଥୟପଣ

       ପୁଣି ଲୁହ ଜର୍ଜର ଆଖିର ଅବ୍ୟକ୍ତ ଉଚ୍ଚାରଣ,

ଯେତେ ଦୂରେଇ ବାକୁ ଯାଇ ଜାଳିଲି ନିଜକୁ

      ଆଲୋକ ପରିବର୍ତ୍ତେ ବଢିଲା ଅନ୍ଧାର ହିଁ ଜାଣ ,

ତମର ଅଭିମାନ ଓ ଦୀର୍ଘଶ୍ଵାସ ରେ ଲାଗେ

    କେବେ ହୁଏତ ଭାଙ୍ଗି ପଡ଼ିବ ଏ ଭାବର ଆକାଶ

ମୁଁ ଥକ୍କି ପଡ଼ିଥିବି ବୋଧହୁଏ ସେତେବେଳକୁ 

  ଯେତେବେଳେ ଆସୁଥିବେ ସାଥୀହୋଇ ଝଡ ବତାଶ ,

ଜାଣିଛି ଘନଅନ୍ଧାକାରେ ଦିନେ ଭରିଯିବ ଏ ଜୀବନ

    ନିଆଁରେ ପୋଡ଼ି ଯାଇଥିବ ସଂପର୍କ ଆଉ ବନ୍ଧନ ,

ଅବିଶ୍ୱସ୍ତ ବାରୁଦ ଗଦାରେ ଲୁଚାଇଛି ଦିଆସିଲି

    କେମିତି ଦୂରେଇ ଦେଇ ହେବ ଅଗ୍ନିର ଆଲିଙ୍ଗନ ,

ଦେଖିଛି ପକ୍ଷୀ ଦମ୍ପତି ଉଡି ବୁଲିବା ଉଚ୍ଚ ଆକାଶେ

      ଯୋଜନା ଯୋଜନା କୋଶ ଅଭୟ ମୁଦ୍ରାରେ

ହେଲେ ଜାଣେନା ସେମାନେ ଉଡ଼ି ପାରିବେ କି ନା

  ପିଠିରେ ଲଦି ଉଜ୍ଜ୍ୱଳ ଭବିଷ୍ୟତ ରାତ୍ରିର ଅନ୍ଧକାରେ ,

ହୃଦୟ ଦେଖି ପାରେନା ଅନ୍ଧାରେ, ଛାତିତଳ ଦାଗ

      ପାଦ ଥାପୁ ଥାପୁ ଉଡିଯାଏ ସବୁତକ ସୁହାଗ ,

ସବୁବେଳେ କଳ୍ପନା କୁ ବାରି ପାରେନା ସ୍ପନ୍ଦନ

 କେବେକେବେ ସଜଫୁଲରେ ବି ନଥାଏ ପ୍ରୀତିର ପରାଗ ।