ଘାସଫୁଲ

ଘାସଟିଏ ହେଇ ହେଲି ମୁଁ ଜନମ

     ଏଇ ମାଟି ମାଆ କୋଳେ

ଦେଖୁଅଛି ନିତି ନୀଳ ଆକାଶକୁ

    ଚାହିଁ ମୋର ବେନି ଡୋଳେ ।

ଧୀରେ ଧୀରେ ମୁହିଁ ଧରିତ୍ରୀରେ ବଢି

     ସବୁଜରେ ଭରି ଗଲି

ଧଳା ନୀଳ ନାଲି ଫୁଟିଲା ଫୁଲ ମୋ

     ଖୁସିରେ ଅଧିର ହେଲି ।

ବାସନା ବିହୀନ ଘାସ ଫୁଲ ବୋଲି

    ମନେ ମୋ ଶୋଚନା ନାହିଁ 

ସୁନ୍ଦର ସବୁଜ ଘାସ ଗାଲିଚାରେ 

     ସୌନ୍ଦର୍ଯ୍ଯ ଦିଶଇ ମହୀ ।

ନର ପାଇଁ ସିନା ଅଲୋଡା ଟିଏ ମୁଁ 

     ଧରଣୀର ରୂପ ରାଣୀ

ମୋ ଦେହରେ ବସି ଟିକି ପ୍ରଜାପତି 

     କହେ ତା ପ୍ରେମ କାହାଣୀ ।

ମୋ ଉପରେ କେତେ କଙ୍କି ବସି ଥାନ୍ତି 

        ଝିଣ୍ଟିକା ଯେ ଡେଉଁ ଥାଏ

ସେଇ ଅନୁଭୂତି କେତେ ଶାନ୍ତି ଦିଏ

     ଦୁଃଖ ମୋର ଭୂଲି ଯାଏ ।

ମୋ ଉପରେ ପାଦ ରଖି ଏ ମଣିଷ 

    ନିତି ବାଟ ଚାଲୁ ଥାଏ

ଦଳି ଦିଏ ପଛେ ପାଦରେ ସେ ମୋତେ

     ମୁଁ ତାଙ୍କୁ ଭଲ ପାଏ ।

ବରଷାର ଧାରା ଭିଜାଏ ମୋ ଦେହ

    ତା ସ୍ପର୍ଶରେ ବଢୁଥାଏ

ଖୋଲା ଆକାଶର ତଳେ ରହି ମୁଁ 

     ତା ପ୍ରେମେ ବିଭୋର ହୁଏ ।

ଘାସ ଫୁଲ ବୋଲି ନାହିଁ ଅବଶୋଷ

    ନାହଁ ମୋ ମନରେ ଦୁଃଖ 

ବିଧାତା ମୋ ଦେହେ ଭରିଛି ସୁଗୁଣ

    ସେଇତ ମୋହର ସୁଖ ।

ଦିଅଁ ପାଖେ ମୁହିଁ ନ ଲାଗିଲେ ନାହିଁ 

   ଦୂବ ଭାବେ ଲୋଜା ହୁଏ

ମୋତେ ଖାଇ ଗାଈ କେତେ ଖୁସି ହୁଏ

    ସେଇ ମହାସୁଖ ଦିଏ ।

ଶୀତ କାକରର ଶିଶିର ବିନ୍ଦୂରେ

    ମୋତି ପରି ଦେଖା ଯାଏ 

ମୋ ଦେହରେ ଖାଲି ପାଦେ ଚାଲେ ଯିଏ 

    କେତେ ଆରୋଗ୍ଯ ସେ ହୁଏ ।

କାହା ସହିତ ମୁହିଁ ତୁଳନା ହୁଏନି

    ଏତିକିରେ ଖୁସି ହୁଏ

ଖୋଲା ଆକାଶର ଧରିତ୍ରୀ କୋଳରେ 

    ଥାଇ ନିତି ହସୁ ଥାଏ ।