ଗାଁ ଆମ୍ବତୋଟା

ଗାଁ ଆମ୍ବ ତୋଟା ଶୀତଳ ସମୀର

କେତେ ଥିଲା ଯେ ନିଜର

କେତେ ଖରାବେଳ ହଜି ଯାଇଅଛି

ମନେ ଖେଳଇ ଜୁଆର ।

ଯେଉଁ ଆମ୍ବ ତୋଟା ପ୍ରତି ପତରରେ

ଲେଖା ପିଲାଦିନ କଥା

ଖୋଜି ବସିଲେ ତ ମିଳୁ ନାହିଁ ଆଜି

ମନରେ ଲାଗଇ ବ୍ୟଥା ।

ଗାଁ ଆମ୍ବ ତୋଟା ଝାଇଁଆ ଖରାରେ

ସାଙ୍ଗ ସାଥୀଙ୍କର ମେଳ

କଷି ଆମ୍ବ ଆଉ ଲୁଣ ଲଙ୍କା ସଙ୍ଗେ

କଟୁ ଥିଲା ଖରାବେଳ ।

ଗାଁ ଆମ୍ବତୋଟା ସ୍ମୃତିର କବରେ

ତୋଟା କାଟି ହେଲା ପଦା

ହଜିଗଲା ପରା ସେଇ ପିଲାଦିନ

ଖାଲି ସ୍ମୃତି ଶବ ଗଦା |

ଗାଁ ଆମ୍ବତୋଟା ଦି'ପହର ଟା

ପିଲାଙ୍କର କୋଳାହଳ

କୋଇଲି ସଙ୍ଗରେ କୁ କୁ କରି

ହେଉ ଥିଲା ବଡ଼ ଖେଳ ।

ଗାଁ ଆମ୍ବତୋଟା ହଜିଗଲା ଆଜି

ପ୍ରଗତିର ଡାକରାରେ

ପ୍ରଗତି ଆଣିଲା ଦୁର୍ଗତି ଆଜି ଯେ

ପିଲାମାନେ ସବୁ ଘରେ |

ଆମ୍ବ ତୋଟା ନାହିଁ କୋଇଲି ଗାଉନି

ନାହିଁ ପିଲାଙ୍କର ମେଳି

ଆମ୍ବତୋଟା ସ୍ମୃତି ତାତି ଭରୁ ଅଛି

ଶୁଭୁଚି ଖାଲି ବୋବାଳି ।

ରାସ୍ତାଘାଟ ଆଜି ଜନ ଶୂନ୍ୟ ହୁଏ

କାଳ ହେଲା ଖରାବେଳ

ତାପର ପାରଦ ବଢ଼ି ବଢି ଚ଼ାଲେ

ଜୀବନ ଆଜି ବିକଳ ।

ଗାଁ ଆମ୍ବ ତୋଟା ସତେ ଶୂନ୍ୟେ କହେ

କାହିଁକି କାଟିଲ ତୋଟା

ଜାଣିନ କି ଭାଇ ସେଥିପାଇଁ ଆଜି

ହେଉ ଅଛ ହଟ ହଟା |

ବଢୁଅଛି ତାତି ଜୀବନ ଅଚଳ

ଶୁଷ୍କ ନଦୀ ପୁଷ୍କରିଣୀ

ଖରାବେଳ ଟାରେ ଛଟ ପଟ ଖାଲି

ତୋଟା କଥା ମନେ ଗୁଣି ।

ଆମ୍ବ ତୋଟା ନାହିଁ ସ୍ମତି ତାର ଆସି

ତାତିଲା ରାତିରେ ପଶେ

ରାତି ଅନିଦ୍ରାରେ କଟୁଛି ଜୀବନ

ଆମ୍ବ ତୋଟା ଖାଲି ଦିଶେ ।