ଏତିକି ମୋହର ଭିକ୍ଷା

କେମିତି ଡାକିବି ଜାଣିନି ତୁମକୁ

ତୁମ ଭାବେ ଖାଲି ବନ୍ଧା

ସଖା ମୋର ବୋଲି ଭାବୁଛି ତୁମକୁ

ରାଧା ରାଣୀ ପ୍ରୀତିଛନ୍ଦା ।

ତୁମେ ନିଷ୍କଳଙ୍କ ମୋହର କଳଙ୍କେ

କଳା କି ତୁମର ଅଙ୍ଗ

ସୁଖ ବେଳେ କେବେ ଡାକିନି ବୋଲି ହେ

କରିଛ କି ତୁମେ ରାଗ ।

ତୁମେ ମହୋଦଧି କରୁଣା ବାରିଧି

ମୋ ଜୀବନ ଗତି ମୁକ୍ତି

କେମିତି କେଉଁଠି ପାଇବି ତୁମକୁ

ଖୋଜେ ମୁଁ ତୁମକୁ ନିତି ।

ଖୋଜେ ମୁଁ ମନ୍ଦିରେ ପୁରାଣ ପୋଥିରେ

ଲୁଚିଛ କି ତୁମେ ସଖା

ପାପୀ ଟିଏ ମୁହିଁ ଅବା ସେଥିପାଇଁ

ଦେଉନାହିଁ ମୋତେ ଦେଖା ।

ତୁମେ ମୋର ମାତା ତୁମେ ପରା ପିତା

ବନ୍ଧୁ ସହଦୋର ସଖା

ସତରେ ନ ହେଉ ସପନ ରେ କେବେ

ଦିଅ ଥରେ ମୋତେ ଦେଖା ।

ମୋ ଦୁଃଖସଙ୍ଖାଳି ହୃଦ ଗଳାମାଳୀ

ତୁମେ ପରା ମୋର ସଖା

ତୁମେ ରଖିଲେ ନ ଏ ସାରା ସଂସାରେ

ଆଉ କେ କରିବ ରକ୍ଷା ।

ହେ କରୁଣାକର କ୍ଷମାର ସାଗର

କର ବାରେ ଅନୁକମ୍ପା

ଯାଉ ମୋର ଜୀବ ଦେଖି ପଦ୍ମପାଦ

ଏତିକି ମୋହର ଭିକ୍ଷା ।