ଏଣୁତେଣୁ - ୭

ଆଖି ମୋର ନୀଳ ଯେଣୁ

ମୁଁ କଇଁ କଇଁ କାନ୍ଦେ

ହଜାରେ ସପନ ବୁଣି

ତାକୁ ନିଜ ହାତେ ଭାଙ୍ଗେ ।

ହସରେ ବୋଳିଦିଏ ସବୁ ଥର କାଗଜ ଫୁଲର ରଙ୍ଗ

ସାଥୀ ପାଇଁ ନିତି

ଏଇ ନୀଳ ଆଖି ମୋର ଭାଙ୍ଗୁଥାଏ ଲୁହର ତରଙ୍ଗ ।

ଜୁଆର ହେଇ ଫେରିଯାଏ ପ୍ରତି ଥର

ଆଗମନୀ ପ୍ରୀତି

ତୁମେରେ ହଜୁଥାଏ

ମୁଁ ପଣ

ପଥର ପାଲଟୁଥାଏ ଶିହରୀତ ଛାତି ।