ଏଇତ ଦୁନିଆଁ

ପଞ୍ଚଭୂତେ ଗଢା ମଣିଷ ଶରୀର

ସବୁଦିନେ ରହେ ନାହିଁ

ପାଣି ଫଟକାର ସଦୃଶ ଜୀବନ

ଏଇ ଅଛି ଏଇ ନାହିଁ ।

ମଣିଷ ଜୀବନ ସମୟ ସୀମିତ

ଅଛି ଅୟରାମ୍ଭ ଶେଷ

ଜନ୍ମ ହୋଇ କିଏ ରହେନି ଅମର

ମରଇ ଦିନେ ଅବଶ୍ୟ ।

ଦୁଃଖ ସୁଖ ଚକ୍ର ସଂସାର ଅବସ୍ଥା

ନୁହେଁ ସ୍ଥିର ଚଳମାନ

ସୁଯୋଗ ଆସିଲେ ରଙ୍କ ବି ପାଲଟେ

ବିତ୍ତଶାଳୀ ଧନବାନ ।

ଆଜି ଯିଏ ଶିଶୁ ହୋଇବ ଜନକ

ଭବିଷ୍ୟତ ନାଗରିକ

ଗଢ଼ଇ ସମ୍ବନ୍ଧ ରଖେ ସୁସମ୍ପର୍କ 

ବୋଲାଏ ସେ ସାମାଜିକ ।

ହୁଏ ସଦାଚାରୀ ସୁପାତ୍ର ସଜ୍ଜନ

ଅରଜଇ କୀର୍ତ୍ତି ଯଶ

ଦୁରାଚାରୀ ଦୁଷ୍ଟ ଦିଏ ଦୁଃଖ କଷ୍ଟ

ଜୀବନ ତା ଅଭିଶପ୍ତ ।

କରେ ଅଭିନୟ ପ୍ରତିଟି ମଣିଷ

ଚରିତ୍ର କରେ ଚୟନ

କରମ କର୍ତ୍ତବ୍ୟେ ସାଉଣ୍ଟେ ପ୍ରଶଂସା

ଭୂମିକା ହେଲେ ନିଖୁଣ ।

ସଂସାରେ ନାଟକେ ଈଶ୍ୱର ଅଟନ୍ତି

ରଚୟିତା ନିର୍ଦ୍ଦେଶକ

ନିଭାଏ ଭୂମିକା ପ୍ରତିଟି ମଣିଷ

ନିମିତ୍ତ ସିଏ ମାତ୍ରକ ।

ଦୃଶ୍ୟ ହେଲେ ଶେଷ ମଞ୍ଚ ଅନ୍ଧକାର

ଯବନୀକା ହୁଏ ପାତ

ମିଛ ମାୟା ଭରା ଏଇତ ଦୁନିଆଁ

ଏ ଜୀବନ ରଙ୍ଗମଞ୍ଚ ।