ଏଇ ଦେଶ ମୋ ମାଆ

ସରଗ ଠାରୁ ଅଟଇ ବଡ଼

     ମୋର ଏ ମାଟି ମାଆ ,

ଜନମ ଦିନୁ ମରିବା ଯାଏ

    ହୁଏ ଭରସା ସାହା

ଯେ ଦିନ ମୁହିଁ ଜନମ ନେଲି

    ଡାକିଲି କୁଆଁ କୁଆଁ ,

ଏ ମାଟି ମୋତେ କୋଳେଇ ନେଲା

    ଦେଇ ମମତା ଛୁଆଁ

ତାହାରି ଖାଦ୍ୟ ,ବସନ ,ବାସ-

    ପାଣି ପବନ ପାଇ ,

କୋଳରେ ଖେଳି ଏଡୁଟିଏରୁ 

    ଏଡ଼ୁଟେ ହେଲି ମୁହିଁ

ଜୀବନ ଅନ୍ତେ ମରିବି ଯେବେ

    ତେବେ ବି ଏଇ ମାଟି ,

କଦାପି ମୋତେ ଛାଡ଼ିବ ନାହିଁ

    ଛାତିରେ ନେବ ଚାପି

ସେ ତ ଅତୁଲ୍ୟ ନୁହଁଇ ତୁଲ୍ୟ

    ଆଉ କା ସାଥେ କେବେ ,

କେତେ ଜନ୍ମର ପୁଣ୍ୟେ ମୁଁ ତାକୁ

    ପାଇଛି ମାଆ ଭାବେ

ଦେଵୋଭୂମି ଏ ତପୋଭୂମି ଯେ

    ସାରା ସଂସାରେ ସାର ,

ଯୁଗେ ଯୁଗେ ତ ସର୍ବଦା ଇଏ

     ଆଦର୍ଶ ଦୁନିଆର

ତାହାରି କୋଳେ ଜନମ ଲଭି

     ହୋଇଛି ମୁହିଁ ଧନ୍ୟ ,

ସଦା ତା' ସୁଖ,ସମୃଦ୍ଧି,ଶାନ୍ତି

     ମୋର ଏକାନ୍ତ କାମ୍ୟ

କେଉଁଠି କାହିଁ ଏମିତି ଦେଶ

     ରହିଛି ଭୂମଣ୍ଡଳେ ,

ସର୍ବଦା ସତ୍ୟ,ଶାନ୍ତି,ଅହିଂସା,

     ଧରମ ପଥେ ଚଳେ

ମନରେ ମୋର ଗୋଟିଏ ଇଚ୍ଛା

     ତା'ର ସେବାରେ ଲାଗି ,

ହସି ହସିକା ସାରା ଜୀବନ

     ମୁହିଁ ବିତେଇ ଦେବି

ଜୀବନ ଅନ୍ତେ କେବେ ବି ମୋତେ

    ସୁଯୋଗ ଯଦି ମିଳେ ,

ବାରବାର ମୁଁ ଜନମ ନେବି

     ଏଇ ଭାରତ କୋଳେ

ତାହାରି କୀର୍ତ୍ତି ,ଗୌରବ ଗାଥା

     ଯେତେ ଆଦର୍ଶ ନୀତି ,

ଦେଶରୁ ଦେଶ ଗାଇ ବୁଲିବି

     ଫୁଲାଇ ଦେଇ ଛାତି

ଜନନୀ ପରି ଜନମଭୂଇଁ

     ଅଟଇ ମୋର ମାଆ ,

ଭୁଲି ନାହିଁ ମୁଁ ଭୁଲିବି ନାହିଁ

     କେବେ ବି ତା'ର ନାଆଁ