ଦୁଃଖ ଚାଙ୍ଗୁଡିରେ ସୁଖର ଜହ୍ନ

ଦୁଃଖ ମୋର ହିତ ସୁଖ ମୋ ଇଜ୍ଜତ

କାହାକୁ ଭାବେନା ପର 

ଏକ କୁ ହରାଇ ବୁଝି କି ପାରିବି 

ଜୀବନର ଉପକାର ।

ସୁଖର ସାଥି ତ ସଭିଏଁ ହୁଅନ୍ତି

ଦୁଃଖ ପୋଛି ଦିଏ ବନ୍ଧୁ

ଯଦି ଏହି ବେଳେ ସଙ୍ଗ ଦିଏ ପତ୍ନୀ 

ଭାଗ୍ୟେ ଉଇଁ ଆସେ ଇନ୍ଦୁ ।

ଦୁଃଖରୁ ସୃଷ୍ଟି ତ ଅଶ୍ରୁଳ ସାଗର

ମନ ଧ୍ୟାନ ଡୁବି ଯାଏ

ଡ଼ୁବୁରି ସାଜିଣ ଯିଏ ରକ୍ଷା କରେ

ପ୍ରକୃତ ପ୍ରିୟ ତ ସିଏ ।

ଦୁଃଖ ସ୍ରୋତେ ଭାସି ଲୋତକ ନଦୀକୁ

ଥରେ ଯଦି କରେ ପାରି

ଅସମ୍ଭବ ବୋଲି କିଛି ତ ରୁହେନା

ଦୁଃଖ ମଣି ମୁକ୍ତା ସରି ।

ଦୁଃଖକୁ ମଣିିିଛି କୁସୁମ ସମାନ

ଗୃହେ ଦୃଶ୍ୟ ହେଉ ଜହ୍ନ

ଜ୍ୟୋତ୍ସ୍ନାମୟ ମନ ଅଳପ ଭୋଜନ

ନିଶ୍ଚିିନ୍ତେ କାଟଇ ଦିିନ ।

ଦୁଃଖର ନିକିତି ଉର୍ଦ୍ଧ୍ବ ନିମ୍ନ ଦେଖି

ବୁଝେ ନା ଗିରି ପରବତ

ଅତିଥି ଚିନ୍ତିଲେ କିଛି କ୍ଷଣ ପରେ

ହୋଇ ଯାଏ ଦୂୂୂରୀଭୂୂତ ।

ଦୁଃଖ ଯେ ଅନ୍ଧାର ନୁହେଁ ସେ ଅସାର

ବୁଝାଏ ସେ ପରିଚୟ

ଘୋର ବିିପଦରୁ ବଞ୍ଚିବା ପାଇଁକି

ଜୀବନେ କରାଏ ଜୟ ।