ଦୃଶ୍ୟ ଅଦୃଶ୍ୟ

ଅନେକ ଦିନ ପରେ ମୁଁ ଆସିଚି

ତୁମର ଏ ସାହିତ୍ୟ ସଭାକୁ 

ଦେଖିବାକୁ 

ଶୁଣିବାକୁ 

ତୁମସଭିଙ୍କୁ ।

ଅନେକଙ୍କୁ ଦେଖିଲି

ଶୁଣିଲି 

ଅନେକ ତରଙ୍ଗାୟିତ ମୋ ମାନସେ 

ଅନେକ ଲଟ୍ କିଛନ୍ତି 

ସଭାସମୁଦ୍ର ମଧ୍ୟଭାଗରେ

ଦୋଳାୟନ ତରଂଗରେ 

ସୂର୍ଯ୍ୟଙ୍କ ଜେଲ୍ ଭିତରେ ।

ପରନ୍ତୁ ,ମୁଁ ଦଣ୍ଡାୟମାନ ସର୍ବସମ୍ମୁଖରେ 

ମୋ ଆଖିରେ

ଧାଡିଧାଡି ନାରୀ ଓ ପୁରୁଷ କବି 

ଧାଡିଧାଡି ଶୃତା ଆଉ ବକ୍ତା 

ମୁଁ ଦେଖୁଛି ।

ଦେଖୁଚି ଜହ୍ନ ତାରା ସନ୍ଧ୍ୟା ରୁ ସକାଳ 

ସୂର୍ଯ୍ୟଙ୍କୁ ସନ୍ଧ୍ୟାରୁ ସକାଳ ବିନା

ଆଉ ସବୁ ସମୟରେ ।

ଦେଖିଛି ମୋ ବୋଉକୁ 

ମୋସ୍କୁଲ ବେଳେ 

ମୋତେ ବିଚ୍ଛା ଟେ ଦଂଶିଦେଲା ,

ବେଶି ଯନ୍ତ୍ରଣା ହୋଇଥିଲା ତାହାଙ୍କୁ ।

ଦେଖିଚି, ବେଙ୍ଗ ମା' ସେବତୀ ବୁଢିକୁ 

ଟାଇଁ ଟାଇଁ ଖରାରେ 

ମହୁଲ ବଣରେ 

ଖାଲିପାଦରେ ,

ଢୋ ଢୋ ବର୍ଷା ଆଉ ବା'ବତାସରେ 

ମଝିଦାଣ୍ଡରେ 

ଚିରାଫଟା ଓଦା ବସ୍ତ୍ରରେ ,

ହାଡଭଙ୍ଗା ଶୀତରେ 

ନିଆଁ ପାଖରେ 

ଛିଣ୍ଡାକନା ଢାଙ୍କୁଣିରେ ।

ମୁୁଁ ଦେଖିଛି ମୋ ସ୍ତ୍ରୀ ସଞ୍ଜନାର 

ପରଶ୍ରୀ କାତରତାକୁ 

ତା ଉଲଗ୍ନ ଶରୀରକୁ ।

ରେଡ୍ ରୋଜକୁ 

ତା' ବର୍ଷା ଭିଜା ରଂଗିଲା ଯୌବନକୁ 

ହରିଣୀ ଆଖିକୁ ଓଠଚାପା ହସକୁ 

କାକରଭିଜା ଖିରିଆ ଜହ୍ନ ଆଲୁଅରେ 

ତା'ଅର୍ଦ୍ଧ ଲଗ୍ନ ଦେହକୁ ।

ପରନ୍ତୁ ମୁଁଯମାରୁ ଦେଖିନି

ଈଶ୍ୱରଙ୍କୁ ବବ୍ ହ୍ୱାଇଟ୍ କୁ

ନୃତ୍ୟାଙ୍ଗନା ମୟୁରୀକୁ 

ଜୁଇରେ ଶୋଇ ନୃତ୍ୟ କରୁଥିବା

ମଣିଷକୁ 

ଡାଇନୋସୋର କୁ ।