ବସନ୍ତ ଋତୁର ସନ୍ଧ୍ୟାରେ ପ୍ରିୟା

ଯୁଇ ଯାଇ ମଲ୍ଲୀ

କେତକୀ ସେବତୀ

ନିକୁଞ୍ଜ ବନରେ ଫୁଟିଲା

ସଞ୍ଜ ବେଳ ଟାରେ

ପ୍ରିୟା ର ମନରେ

ପ୍ରେମ ର କଥା ତ ଜୁଟିଲା

ହସୁ ଥିଲି ମୁହିଁ ନବ ଘନିଆ

ରଶୁ ଥିଲି,ସିଏ ନୂଆକନିଆ ..l1

ଚମ୍ପା କନିଅର

ମାଧବୀ ଟଗର

ମହ ମହ ହୋଇ ବାସିଲା

ପ୍ରେମିକା ସୁନ୍ଦରୀ 

ଜାଣେ ତ ହୁନ୍ଦରୀ 

ମୋହନ ମୁହାଁ ଙ୍କୁ ରଶିଲା

ଦେଖି ହୁଏ ମୋ ହାଣି ହିଆ

ପ୍ରେୟସୀ ମୋ ଜାଣେ କିମିଆଁ..l2

ମୃଦୁ ମୃଦୁ ହୋଇ

ଏ ମନ୍ଦ ମରୁତ

ଦକ୍ଷିଣ ଦିଗରୁ ବହିଲା

ଖୁସି ଫୁଲ ରାଣୀ

ତ,ଲମ୍ପଟ ଲିଟ

ଆକାଶେ ଚାନ୍ଦ ଉଁଇଲା

କୋଇଲି ମାରୁଛି କୁହୁତାନିଆ

ପ୍ରେମିକା ର ମନ ନୁହେଁ ଛାନିଆ......l3

ବସନ୍ତ ର ବାତ

ଉଲୁସା ଇ ଚିତ୍ତ

ଯୁବତୀ ମନ କୁ ମୋହିଲା

ସ୍ୱର୍ଗ ପୁର ଶଶୀ

ଅଟେ ଅବିଶ୍ୱାସୀ 

ପର ନାରୀନାଶି ରହିଲା

ରଶିକ ପ୍ରବର ଭାରି ଛାନିଆ

ପ୍ରେମଦିଆନିଆ ସ୍ୱାଦ ମହୁଆ...l4